حدیثی که امروز خدمت شما عزیزان عرض می‌کنم از امام صادق (ع) است که فرمودند: «إِذَا قَامَ الْعَبْدُ فِی الصَّلَاهِ، فَخَفَّفَ صَلَاتَهُ» هنگامی که بنده‌ای برای نماز بایستد و نمازش را سبک بشمرد، مثلاً تند تند و بدون توجّه نماز بخواند، «قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالى» خداوند سبحان به ملائکه می‌فرماید: «أَمَا تَرَوْنَ إِلى عَبْدِی» نگاه نمی‌کنید به این بنده‌ی من! تندتند نماز می‌خواند و نمازش را سبک می‌شمارد تا به کارهایش برسد، گویا می‌پندارد کارهای او، حاجات او، به دست غیر من است؟!
«أمَا یَعْلَمُ أَنَّ قَضَاءَ حَوَائِجِهِ بِیَدِی» آیا نمی‌داند که قضای حاجت‌های او به دست من است؟![۱]
پس إن‌شاءالله وقتی به نماز می‌ایستیم، توجّه داشته باشیم که مقابل خدای قاضی الحاجات ایستادیم. باید با این خدای قادرِ قاضی الحاجات با توجّه و با آرامش، و با طمأنینه، مناجات کنیم،نماز بخوانیم و بدانیم از برکت همین نماز، خدا حاجات ما را برآورده‌ی به خیر می‌کند. زیرا حاجاتمان دوست اوست. گره‌ها را هم خود خدا باز می‌کند إن‌شاءالله.
منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام
[۱]ـ کافی، ج ۳، ص ۲۶۹، ح ۱۰٫ سند حدیث صحیح است (مرآه العقول، ج ۱۵، ص ۱۵).
پاسخ دهید