از نحوه  ى کار آن  ها(خلفا و صحابه) حقّانیّت و عدم حقّانیّت آن  ها معلوم مى  شود. مانند عملکرد حضرت امیر ـ علیه  السّلام ـ و معاویه درباره ى بیت المال. کار معاویه در تصرّف و تقسیم بیت المال به حدّى عجیب بود که« ابن زبیر » براى عبداللّه   بن عمر نوشت: « معاویه بیت المال را استئثار مى  کرد! »⁽براى خود بر مى  داشت، و به هر که دلش مى  خواست مى  بخشید.⁾ به گونه  اى که حتّى ابن زبیر آن  چنانى نمى  خواست مثل معاویه و یزید باشد! گویا چیزهایى در کار بوده که امیرالمؤمنین ـ علیه  السّلام ـ به صورت یکسان و بالسّویه تقسیم مى  کرد؛ زیرا اگر مى  خواست به مصلحت کار کند، دیگران در متابعت آن حضرت سوء استفاده مى  کردند، لذا آن حضرت بیت المال را جارو مى  کرد و نماز مى  خواند! و حتّى گاهى به جاى ماهیانه، هفته  اى تقسیم مى  کرد.⁽بناء المقاله، ص ۲۳۰، نیز ر.ک: وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص ۱۰۹؛ بحار الانوار، ج ۸۸، ص ۳۸۳؛ الغارات، ج ۱، ص ۳۳٫⁾ به ایشان مى  گفتند: تازه تقسیم کرده  اى. مى  فرمود: من خزانه  دار⁽انباردار.⁾ شما نیستم. اگر به اندازه ى هفت منطقه ى کوفه مى  رسید، تقسیم مى  کرد و در انبار نگه نمى  داشت!

این نحوه  ى عملکرد امیرمؤمنان ـ علیه  السّلام ـ در رابطه با بیت المال بود، اما ما اگر قانع باشیم که از حرام اجتناب کنیم و به حلال اکتفا کنیم و در کارمان بین حلال و حرام فرق بگذاریم، و مثل معاویه سَخى نباشیم که به نور چشمى  ها صد هزار بدهیم و دیگران را محروم بسازیم، خوب است!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد