در صحیح مسلم آمده: «معاویه بن ابی سفیان به سعد امر کرد چه چیز تو را منع میکند از اینکه به ابوتراب دشنام دهی.سعد گفت:اما آنچه ذکر کردی بخاطر آن که سه فضیلت از رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در شأن على شنیده ام که و هر گاه یکى از آن ها براى من بود ، بهتر و ارزنده‏ تر از شتران سرخ مو بود که در اختیار من باشد…».[۱]

ابن عساکر می گوید: اولین عملی که معاویه- بعد از رسیدن به حکومت- انجام داد این بود که به تمام عمالش درهرکجا بودند دستور داد علی را برمنابر لعن کنند[۲]

…معاویه از لعن علی تا زمانی که سعد مرد پرهیزکرد.پس آنگاه که سعد مرد بالای منبر علی را لعن کرد و به عمالش نوشت که علی را بر منابر لعن کنند پس آن ها آن ر انجام دادند…»[۳]

ابن حجر در مورد علی (علیه السلام) می گوید: «لعن علی رابر منابر سنت کردند».[۴]

ابن عباس درجواب گروهی که علی(علیه السلام) راسب می کردندگفت:خدا را شاهد می گیرم که از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) شنیدم که فرمود: «من سب علیا فقد سبنی، ومن سبنی فقد سب اللّه ومن سب اللّه اکبه اللّه على منخریه فی النار»[۵]

نتیجه این می شود: معاویه علی(ع) را سب می کند، وسب علی(ع) یعنی سب رسول خدا(ص) ،وسب رسول(ص) یعنی سب اللّه، وسب اللّه یعنی.. از نص سوال کن !!

آن چنانکه اهل سنت روایت می کنند پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)فرمود: «من سب اصحابی، فعلیه لعنه اللّه والملائکه والناس اجمعین». [۶]

ذهبی می گوید: «فمن طعن فیهم الصحابه او سبهم فقد خرج من الدین،ومرق من مله المسلمین !! ! ».[۷]
کسی که صحابه را طعن یا دشنام دهد از دین خارج است و…

ابن حجرمی گوید: «اذا رایت الرجل ینتقص احدا من اصحاب الرسول،فاعلم انه زندیق !!».[۸]

اگر دیدی کسی یکی از اصحاب رسول خدا(ص) را تنقیص می کند بدان آن شخص زندیق است!

منبع:پرسمان

[۱]- صحیح مسلم : کتاب فضائل الصحابه ، باب من فضائل علی بن ابی طالب . سنن ‏الترمذی : ۵/۶۳۸

[۲]- تاریخ ابن عساکر : ۲/۴۷ ، ور.ج المستدرک حاکم :۱/۳۸۵ و۱/۳۵۸ . تاریخ الطبری :۴/۱۸۸ ۱۶۸ . الکامل فی التاریخ ، ابن الاثیر : ۳/۴۱۳ . تاریخ الخلفاء ، السیوط‏ی : ص‏۱۹۰ .شرح النهج البلاغه، ابن ابی الحدید : ۱/۳۵۶ و۳۶۱ . العقد الفرید ۴/۳۶۵

[۳]- العقد الفرید : ۲/۳۰۱ و۲/۱۴۴ . المستطرف : ۱/۵۴

[۴]- فضائل الصحابه از فتح الباری ، تحقیق عبدالفتاح شیل : ص‏۱۴۲

[۵]- خصائص النسائی : ص‏۲۴ . الریاض النضره : ۲/۲۱۹ . وبنگر المستدرک : ۳/۱۲۱ ۱۲۲ .مسند احمد : ۶/۳۲۳

[۶]- الکبائر ، الذهبی : ص‏۲۳۵

[۷]- الکبائر : ص‏۲۳۳

[۸]- الاصابه : ص‏۱۷ و۱۸