مسأله ی عاقبت به خیر شدن بسیار مهم است! معتبرترین و قدیمی ترین کتاب درمورد جنگ صفین ، کتاب نصر می باشدکه سابقا بسیار کمیاب بود، در آن کتاب می نویسد: “درجنگ صفین یکی از سربازان امیرالمومنین (علیه السلام) زخمی شد، او را به خیمه های حضرت آوردند“. حالا انصافا این صحنه را تصور کنید، اگر ما در آنجا بودیم و می دیدم که سرباز حضرت در راه ایشان زخمی شده ، از ته دل می گفتیم خوشا به سعادتش! چه سعادتی بالاتر از مجروح شدن درجبهه ی حضرت است؟! اما آیا میدانید این سرباز که بود؟! نصر می نویسد:”آن سرباز مجروح، شمر بن ذی الجوشن بود!”

عجیب است! انسان یک روز در جبهه ی حضرت امیرالمومنین( علیه السلام) باشد و یک روز هم سر از کربلا در بیاورد و آن ظلم و جنایت فجیع و غیر قابل بیان را مرتکب شود! از آن طرف جناب حرّ است!  درابتدا در لشکر ابن زیاد است و حکم جنگ با امام حسین (علیه السلام) را دارد، اما در آخر در راه حضرت شهید و عاقبت به خیر می شود.