منظور مجالسی است که برای عیاشی، هوس‌رانی و  رقص و پایکوبی تشکیل شده و نزد عرف متدیّن مجلس گناه محسوب گردد. اگر هر موسیقی‌ای به کیفیتی نواخته شود که مناسب آن باشد، گوش دادن به آن حرام است.

مقصود از مجالس لهو و لعب، آن نیست که در آن شراب، رقص و… باشد؛ بلکه منظور مجالس شأنی است؛ یعنی، آهنگ موسیقی به گونه‌ای باشد که اگر در مجلس عادی و یا به صورت فردی نیز نواخته شود، متناسب با مجلس فسق و گناه به کار می‌رود و انسان را به یاد فضای مجالس یاد شده می‌اندازد[۱].

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی احکام موسیقی؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: سید مجتبی حسینی (مطابق با نظر ده تن از مراجع عظام)

[۱]. مکارم، استفتائات، ج ۲، س ۷۰۴؛ بهجت، توضیح المسائل، متفرقه، م ۲۰؛ خامنه‌ای، اجوبه الاستفتائات، س ۱۱۳۱؛ سیستانی، Sistani.org، موسیقی، ش ۱، تبریزی، صراط النجاه، ج ۱، س ۱۰۱۲ و ۱۰۱۳ و ج ۲، س ۹۱۹؛ دفتر: بقیه.