از آیت الله بهجت نقل کرده اند که درجوانی پیش استادی درس میخواندند؛ در بین شاگردان ، طلبه ی جوانی مریض شد و از دنیا رفت. استاد ازمرگ شاگردش خیلی ناراحت شد. آن زمان در در نجف اشرف رسم بود که سقّاها از فرات آب شیرین می آورند و میفروختند. یک روز سقایی آمد، استاد به شاگردان پولی داد تا آب را از او بخرند و برای خوردن به مردم بدهند تا برای شاگردی که مرحوم شده بود، حسنه و ثوابی نوشته شود. بعدازمدتی استاد آن شاگرد را درخواب دید، مشاهده کرد که آن شاگرد شهری دارد که در آن قصرها به فلک کشیده و خودش هم در یکی از قصرها نشسته است! سلام علیکمی می کند و می پرسد: این ها را ازکجا آورده ای؟! اوضاع چیست؟! شاگرد جواب می دهد: همان لحظه که مشک آب را برایم خریدی و به مردم دادی، این شهر را به من دادند!

“مثقال ذره” یعنی سنگینی ذره هم می ماند، هر خیری بفرستید نزد خدا آن را خواهید دید! خدا کند بدون زاد و توشه از این دنیا نرویم!