بر بنده‌ی مراقب لازم است که حرمت قرائت آن را رعایت کند، و عظمتش را به حسب عظمت گوینده‌ی آن بشناسد؛ و بداند که اگر پنهان شدن نورش در صورت کلمات و حروف نبود، با تجلّی‌اش نه از عرش اثری بود و نه از خاک؛ و از بزرگی سلطنت و پرتوهای نورش اجزای جهان از هم می‌پاشید! و اگر خداوند، کلیم و هم‌سخنش را ثابت نمی‌داشت و حفظ نمی‌فرمود، سخنش را تاب نمی‌آورد، چنانکه کوه، ابتدای جلوه‌اش را تاب نیاورد، و پاره پاره شد و موسی بی‌هوش افتاد!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۱۲