ناصرباللّه ،خلیفه ى عبّاسى از خلفاى شیعه ى بنى العبّاس است،درب صفّه ى سامرا که تا به حال باقى است توسّط او ساخته شده است. و در داخل صفّه، اسامى دوازده امام ـ علیهم السّلام ـ بر تخته ى سخت تراشیده شده است.
آورده اند: سه شاهزاده به نام هاى ابوبکر، عثمان و علىّ در زمان او بودند. پس از فوت پدر، ابوبکر و عثمان اموال پدر را غصب کرده و به علىّ ندادند، او براى ناصرباللّه به صورت شعر نوشت که:
مَوْلاىَ! إِنَّ أَبابَکْرٍ وَ صاحِبَهُ عُثْمانَ، قَدْ غَصَبا بِالسَّیْفِ حَقَّ عَلِىّ
وَ هُوَ الَّذِى کانَ قَدْ وَلاّهُ والِدُه عَلَیْهِما وَ اسْتَقامَ الاْءَمْرُ حینَ وَلى
فَخالَفاهُ وَ حَلاّ عَقْدَ بَیْعَتِهِ وَ الاْءَمْرَ بَیْنَهُما، وَ النَّصُّ فیهِ جَلىّ
فَانْظُرْ إِلى حَظِّ هذا الاْءِسْمِ کَیْفَ لَقى مِنَ الاْءَواخِرِ ما لاقى مِنَ الاْءُوَل
آقاى من! ابوبکر و دوستش عثمان، با شمشیر، حق علىّ را غصب نمودند، در حالى که پدر على او را بر آن دو سرپرست قرار داده بود، و زمانى که او سرپرستى را به عهده گرفت، این مطلب ثابت بود، ولى آن دو با او مخالفت کرده و بیعت را شکستند و دستور پدر را نادیده گرفتند، در حالى که نصّ روشن بر این مطلب دلالت مى کرد. نصیب این اسم [على] را نگاه کن که چگونه آن چه را که از پیشینیان دید، از پسینیان مى بیند.
و ناصرباللّه در جواب او نوشت:
وافى کِتابُکَ یَا ابْنَ یُوسُفٍ مُعْلِنا بِالْوُدِّ یُخْبِرُ أَنَّ أَصْلَکَ طاهِر
غَصَبُوا عَلِیّا حَقَّهُ إِذْ لَمْ یَکُنْ بَعْدَ الرَّسُولِ لَهُ بِطیبَهَ ناصِر
فَابْشِرْ فَإِنَّ غَدا عَلَیْهِ حِسابَهُمْ وَ اصْبِرْ، فَناصِرُکَ الاْءِمامُ النّاصِرُ ر.ک: سیر اعلام النبلاء، ج ۲۱، ص ۲۹۵؛ البدایه و النعمایه، ج ۱۳، ص ۱۲۷؛ الکنى و الالقاب، ج ۳، ص ۲۳۵؛ بحارالانوار، ج ۲۸، ص ۶۸٫
اى پسر یوسف، نامه ى تو به دست من رسید، در حالى که آشکارا بیانگر مودّت و محبّت تو [به على ـ علیه السّلام ـ]، و بیان مى کرد که اصل تو پاک است. آرى، حقّ علىّ ـ علیه السّلام ـ را بعد از پیامبر ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ غصب کردند و در مدینه هیچ کس او را یارى نکرد. بشارت باد تو را که فردا [= قیامت] على ـ علیه السّلام ـ به حساب آنان مى رسد، و شکیبایى پیشه کن که امام ناصرباللّه یاور تو است.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید