فوتبال او حرف نداشت. دریبل‎های ریز می‎زد و هیچ کس نمی‎توانست توپ را از او بگیرد. خیلی به بازی مسلط بود. از همه عبور می‎کرد. امّا وقتی به دروازه‎ی حریف می‎رسید توپ را پاس می‎داد به یکی از نوجوان‎ها تا او گل بزند!

احمد می‎رفت در تیم افرادی که هنوز با مسجد و بسیج رابطه‎ای نداشتند. از همان جا با آن‎ها رفیق می‎شد و …

بعد از بازی گفتم: احمد آقا، شما کجا، این‎جا کجا؟! گفت: یار نداشتند به من گفتند بیا بازی، من هم قبول کردم. بعد ادامه داد: فوتبال وسیله‎ی خوبی برای جذب بچّه‎ها به سوی مسجد.

منبع: کتاب «عارفانه» – شهید احمدعلی نیّری، انتشارات شهید ابراهیم هادی، چاپ ۱۳۹۲؛ ۵۴ و ۵۵٫