اگر بنده، عنایت خدا را شناخت و عاقل هم بود، هرگز اراده و خواسته‌ای بر خلاف اراده و خواسته‌ی خدا نخواهد داشت؛ زیرا شناخت عنایت و لطف الهی، حکم می‌کند که خداوند متعال هرگز چیزی جز خیر و صلاح در حقّ بنده‌اش اراده نفرماید. و شخص عاقل، هیچ حرکتی را جز در طریق صلاح و اصلاح انجام نمی‌دهد و چیزی برخلاف خیر و صلاح، خشنود نمی‌شود.

پس وقتی این مطلب را فهمید، ریشه‌ی اراده‌ی مخالفتش با خدا خشکانده می‌شود. زیرا اراده، از علم به خیر و صلاح سرچشمه می‌گیرد. و وقتی فهمید که هیچ خیر و صلاحی در غیر خواست و اراده‌ی خداوند وجود ندارد، دیگر برای او ]در مقابل خداوند[ خواست و اراده‌ای وجود نخواهد داشت

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۷