فرق ما با انبیا و اوصیا ـ علیهم  السّلام ـ در یک مطلب است، و آن این که: ما بالوجدان متوجّه خیر، و متحذّر از شرّ نیستیم، ولى آن  ها عینکشان و دید بصیرتشان یک چیز را خیر و خلافش را شرّ مى  بیند، ولى ما هر روز خیر و شرّى داریم و اشتباهات ما عمدى است و سهوى نیست. آن  ها تشخیص داده  اند خیر مطلق یک چیز است که از هر خیرى خیر است، و از هر خیرى خوب  تر است. مطلب را تشخیص داده  اند و لذا به سر چشمه متوسّل مى  شوند، ولى ما که ایمان قوى نداریم، « بهار توبه شکن مى  رسد چه چاره کنم. » دیوان حافظ، با تصحیح قدسى، غزل ۳۸۸، ص ۲۸۹٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد