واژه “بلد” که جمع آن “بلاد” است، در قرآن استعمال شده است، اما بلدان که جمع دیگر آن است،[۱] استعمال قرآنی ندارد. این دو کلمه با هم مترادف اند، و «بلده» و «بلاد» به هر مکانی از زمین – خواه آباد باشد و خواه غیر آباد – اطلاق می شود.[۲] از همین قسم است (مکان غیر آباد) در کلام خدای متعال: “فَتُثِیرُ سَحاباً فَسُقْناهُ إِلى‏ بَلَدٍ مَیِّت‏“،[۳] که بلد به سر زمین بی آب و علف اطلاق شده است.

در روایات این دو کلمه (بلاد و بلدان) در یک متن مورد استفاده قرار گرفته اند.[۴]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۳، ص ۹۴، دار صادر، بیروت، ۱۴۱۴ ق.

[۲] همان.

[۳] طریحى، فخر الدین، مجمع البحرین ج ۳، ص ۱۷، کتابفروشى مرتضوى،تهران، ۱۳۷۵ ش.

[۴] ر.ک: کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج ۷، ص ۱۳۱، ح ۱، دار الکتب الإسلامیه، تهران، ۱۳۶۵ ش.