اعمال ما نهال‌های تازه کشت شده است، ریشه ندارد. ریشه‌دار شدن اعمال ما به آن است که خود ما آن‌طور بشویم، وجود عوض بشود، تحوّل، انقلاب درونی. این مطلب بسیار مهم است. «لَا یَغُرَّنَّکَ ذَنْبُ النَّاسِ عَنْ ذَنْبِکَوَ لَا نِعْمَهُ النَّاسِ عَنْ نِعْمَهِ اللَّهِ عَلَیْک»[۱] این را به دو شکل می‌توان معنا کرد. «لَا نِعْمَهُ النَّاسِ عَنْ نِعْمَهِ اللَّهِ عَلَیْک».
اگر کسی به شما درس می‌دهد، کسی برای شما امکانات فراهم می‌کند، پدر و مادر و اساتید این‌ها نعمت‌های الهی است، نکند دیدن این‌ها شما را از یاد خدا غافل کند که منعم واقعی این‌ها نیستند، این‌ها مجاری هستند. بلکه نعمت نعمه الله است، باید او را در نظر گرفت.
نکته‌ی دیگر این است که اگر شما در مردم نعمت دیدید، نعمت‌هایی که خدا به خود شما داده است از یاد نبرید. به مرحوم آیت الله بهجت (اعلی الله مقامه الشّریف) گفتند که فلانی فلان مشکل را پیدا کرده است، فلان چیز را از دست داده است، قریب به این مضامین را فرمودند: یعنی می‌داند چه چیزهایی دارد و یک چیز از دست داده است، یعنی هیچ فکر می‌کند که چقدر نعمت دارد؟ انسان وقتی که یک سردرد می‌گیرد از یاد می‌برد که چشمش درد نمی‌کند، گوشش درد نمی‌کند، زبانش مشکل ندارد، ضربان قلبش منظّم کار می‌کند، کبد مشکل ندارد. فقط یک سردرد دارد. گاهی آن‌چنان درد انسان را کلافه می‌کند که انسان همه‌ی این نعمت‌ها را از یاد می‌برد و تمام تمرکز او روی این یک مطلب است که خدای متعال نهیبی به او زده است. در نعمت‌های خدا غرق هستیم. در کسی نعمتی دیدید، فکر نکنید شما سرمایه ندارید، خیلی چیزها دارید، به دارایی خود دلخوش کنید، چشم‌تان به ظواهری که دست دیگران است خیره نشود. این‌ها زرق و برق دنیا است. مال دنیا چرک بدن است، لباس آدمی آلوده شود با شستن از بین می‌رود، مال دنیا هم همین‌طور است.
[۱]– عیون اخبار الرضا، ج ۲، ص ۲۹٫
پاسخ دهید