شیخ  صدوق با سند خود از فاطمه دختر امام حسین (ع) روایت می‌کند:

غانمه وارد خیمه‌ی ما شد. من دختر کوچکی بودم که دو خلخال طلایی در پاهایم بود. او می‌کوشید آن‌ها را از پایم درآورد و در همان حال می‌گریست. گفتم: چرا گریه می‌کنی ای دشمن خدا!؟ گفت: چرا گریه نکنم، در حالی که دختر پیامبر را غارت می‌کنم. گفتم: خوب غارتم نکن. گفت: می‌ترسم دیگری بیاید و آن را ببرد. گوید: هر چه در خیمه‌ها بود غارت کردند، حتّی جامه‌هایی که بر تنمان بود.

قال الصّدوق:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ السَّعْدَآبَادِیُّ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ أَبِی الْجَارُودِ زِیَادِ بْنِ الْمُنْذِرِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الحسین، عَنْ أُمِّهِ فَاطِمَهَ بِنْتِ الْحُسَیْنِ (ع) قَالَ: دَخَلَتِ الْغَانِمَهُ [العامه] عَلَیْنَا الْفُسْطَاطَ وَ أَنَا جَارِیَهٌ صَغِیرَهٌ وَ فِی رِجْلِی خَلْخَالانِ مِنْ ذَهَبٍ فَجَعَلَ رَجُلٌ یَفُضُّ الْخَلْخَالَیْنِ مِنْ رِجْلِی وَ هُوَ یَبْکِی، فَقُلْتُ مَا یُبْکِیکَ یَا عَدُوَّ اللَّهِ؟ فَقَالَ کَیْفَ لَا أَبْکِی وَ أَنَا أَسْلُبُ ابْنَهَ رَسُولِ اللَّهِ! فَقُلْتُ: لَا تَسْلُبْنِی، قَالَ أَخَافُ أَنْ یَجِی‏ءَ غَیْرِی فَیَأْخُذَه،ُ قَالَتْ: وَ انْتَهَبُوا مَا فِی الْأَبْنِیَهِ حَتَّى کَانُوا یَنْزِعُونَ الْمَلَاحِفَ عَنْ ظُهُورِنَا.[۱]

[۱]– امالی: ۱۳۹ ح ۲، البحار ۴۵: ۸۲ ح ۹٫