سیّد بن طاووس گوید:
سپس برای عریان کردن امام روی آوردند. اسحاق بن حویه (حوبه) پیراهنش را بیرون آورد و آن را پوشید و به پیسی مبتلا شد و موهایش ریخت.
گویند در پیراهن حضرت صد و اندی اثر تیر و نیزه و شمشیر بود. امام صادق (ع) می‌فرماید: در پیکر حسین (ع) اثر سی و سه نیزه و سی و چهار ضربت شمشیر یافتند.
شوار آن حضرت را بحر بن کعب برد. گویند زمین‌گیر و فلج شد. عمامه‌اش را اخنس بن مرثد برد و گویند جابر بن یزید اودی برد و آن را بر سر گذاشت و دچار سفاهت گشت. کفش حضرت را اسود بن خالد برداشت. انگشتر او را بجدل بن سلیم کلبی درآورد؛ انگشت او را با انگشتر برید. هم او بود که مختار دستگیرش کرد و دست‌ها و پاهایش را برید و همان‌طور رهایش کرد تا در خون خویش غلتید و مرد. قطیفه‌ای از خز داشت که قیس بن اشعث غارت کرد. زره حضرت را که کوتاه و بی‌دامن بود، عمر سعد برداشت. چون عمر سعد کشته شد، مختار آن زره را به کشنده‌ی عمر سعد یعنی ابی‌عمره بخشید. شمشیر آن حضرت را جُمیع بن خلق اودی برداشت و گویند مردی از بنی تمیم به نام اسود بن حنظله. در روایت ابن سعد است که فلافس نهشلی شمشیر او را برداشت. محمّد بن زکریا افزوده است که پس از آن به دختر حبیب بن بدیل رسید. این شمشیر غارت شده غیر از ذو الفقار است، چرا که آن شمشیر، محفوظ و ذخیره شده است، همراه اشیای دیگری از ذخایر نبوّت و امامت. روایت هم حکایت از درستی آنچه گفتیم دارد.
قال السّیّد بن طاووس:
ثُمَّ أَقْبَلُوا عَلَى سَلْبِ الْحُسَیْنِ (ع) فَأَخَذَ قَمِیصَهُ إِسْحَاقُ بْنُ حُوَیَّهَ الْحَضْرَمِیُّ (لعنه الله) فَلَبِسَهُ فَصَارَ أَبْرَصَ وَ امْتَعَطَ شَعْرُهُ.
وَ رُوِیَ: أَنَّهُ وُجِدَ فِی قَمِیصِهِ (ع) مِائَهٌ وَ بِضْعَ عَشْرَهَ مَا بَیْنَ رَمْیَهٍ وَ طَعْنَهِ سَهْمٍ وَ ضَرْبَهٍ. وَ قَالَ الصَّادِقُ (ع): «وُجِدَ بِالْحُسَیْنِ (ع) ثَلَاثٌ وَ ثَلَاثُونَ طَعْنَهً وَ أَرْبَعٌ وَ ثَلَاثُونَ ضَرْبَهً».
وَ أَخَذَ سَرَاوِیلَهُ بَحْرُ بْنُ کَعْبٍ التَّیْمِیُّ (لَعَنَهُ اللَّهُ).
و رُوِیَ: أَنَّهُ صَارَ زَمِناً مُقْعَداً مِنْ رِجْلَیْهِ.
وَ أَخَذَ عِمَامَتَهُ أَخْنَسُ بْنُ مَرْثَدِ بْنِ عَلْقَمَهَ الْحَضْرَمِیُّ (لعنه الله)، وَ قِیلَ: جَابِرُ بْنُ یَزِیدَ الْأَوْدِیُّ
(لعنه الله) فَاعْتَمَّ بِهَا فَصَارَ مَعْتُوهاً.
وَ أَخَذَ نَعْلَیْهِ الْأَسْوَدُ بْنُ خَالِدٍ.
وَ أَخَذَ خَاتَمَهُ بَجْدَلُ بْنُ سُلَیْمٍ الْکَلْبِیُّ وَ قَطَعَ إِصْبَعَهُ (ع) مَعَ الْخَاتَمِ، وَ هَذَا أَخَذَهُ الْمُخْتَارُ فَقَطَعَ یَدَیْهِ وَ رِجْلَیْهِ وَ تَرَکَهُ یَتَشَحَّطُ فِی دَمِهِ حَتَّى هَلَکَ.
وَ أَخَذَ قَطِیفَهً لَهُ (ع) کَانَتْ مِنْ خَزٍّ قَیْسُ بْنُ الْأَشْعَثِ (لعنه الله).
وَ أَخَذَ دِرْعَهُ الْبَتْرَاءَ (ع) عُمَرُ بْنُ سَعْدٍ (لعنه الله)، فَلَمَّا قُتِلَ عُمَرُ وَهَبَهَا الْمُخْتَارُ لِأَبِی عَمْرَهَ قَاتِلِهِ.
وَ أَخَذَ سَیْفَهُ جُمَیْعُ بْنُ الخلق الْأَوْدِیُّ، وَ قِیلَ: رَجُلٌ مِنْ بَنِی تَمِیمَ یقال له: الأسود بن حنظله (لعنه الله).
وَ فِی رِوَایَهِ ابْنِ أَبِی سَعْدٍ أَنَّهُ أَخَذَ سَیْفَهُ الفلافس النَّهْشَلِیُّ، وَ زَادَ مُحَمَّدُ بْنُ زَکَرِیَّا: أَنَّهُ وَقَعَ بَعْدَ ذَلِکَ إِلَى بِنْتِ حَبِیبِ بْنِ بُدَیْلٍ.
وَ هَذَا السَّیْفُ الْمَنْهُوبُ لَیْسَ بِذِی الْفَقَارِ، فَإِنَّ ذَلِکَ کَانَ مَذْخُوراً وَ مَصُوناً مَعَ أَمْثَالِهِ مِنْ ذَخَائِرِ النُّبُوَّهِ وَ الْإِمَامَهِ وَ قَدْ نَقَلَ الرُّوَاهُ تَصْدِیقَ مَا قُلْنَاهُ وَ صُورَهَ مَا حَکَیْنَاهُ.[۱]
[۱]– اللهوف: ۱۷۷، مثیر الحزان: ۷۶، ترجمه الامام الحسین (ع) من الطّبقات: ۷۸، انساب الاشراف ۳: ۲۰۴ ح ۴۴، اعلام الوری ۲: ۴۶۹، مقتل الخوارزمی ۲: ۳۷، الکامل لابن الاثیر ۲: ۵۷۲، تذکره الخواص: ۲۲۸، تسلیه المجالس ۲: ۳۲۳، البحار ۴۵: ۵۷٫
پاسخ دهید