انسان دارای سه عالم است:

عالم حسّ و مشاهده (یعنی عالم طبیعت) و عالم خیال و مثال، و عالم عقل و حقیقت.

از آن جهت که هستی و وجودش از عالم طبیعت شروع شده… عالم طبیعتش برای او فعلیّت یافت و حقیقت خود را به وسیله‌ی همین عالم شناخت؛ به طوری که اگر از عالم یا عارفی بشنود که غیر از این عالم، دو عالم دیگر نیز برای او وجود دارد، انکار می‌نماید.

بلکه از این بالاتر، اگر کسی او را از خصوصیّات و صفات عالم عقلی‌اش خبر دهد، او را تکفیر می‌کند! و این به جهت آن است که عالم طبیعت برای او بالفعل است، و آن دو عالم دیگر بالقوّه هستند و فعلیّت نیافته‌اند؛ و عوالم سه‌گانه برای او کاملاً منکشف نشده‌اند، مگر عالم طبیعت و آثاری از عالم مثال، و مقدار کمی هم از عالم عقلی‌اش.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۸۰