یکم. این حدیث مربوط به جایى است که انسان براى عزیز از دست رفته اش خودزنى و گریبان چاک کند آن هم در حالى که معترض به قضاى الهى باشد و حرف هایى بزند و نوحه هایى گوید که موجب خشم خداوند است. اما گریه بر امام حسین (علیه السلام)  و عزادارى بر آن حضرت، از افضل قربات است و از مصادیق تعظیم شعائر الهى و اعلام وفادارى نسبت به بزرگان مکتب و پیشوایان دینى است و فلسفه هاى متعددى دارد که در پاسخ به پرسش هاى پیشین مطرح شد.

  دوم. گریبان چاک کردن نیز در مواردى استثنا شده است و اشکال ندارد؛ مانند گریبان چاک کردن در فوت پدر، مادر، برادر، چنان که حضرت موسى (علیه السلام)  در فراق هارون و امام حسن عسکرى (علیه السلام)  در فراق امام هادى (علیه السلام)  گریبان چاک کرده اند.[۱]

 بنابراین گریه و نوحه و عزادارى و گریبان چاک کردن در ماتم ائمه (علیهم السلام) خصوصا امام حسین (علیه السلام) ـ که پدر معنوى امت اسلامى مى باشند ـ اشکال ندارد؛ بلکه موجب سعادت انسان و قرب به خداى سبحان است.

  گریه و نوحه اى که در روایات مورد مذمت قرار گرفته، نوحه اى است که با عدم رضایت خداوند همراه باشد و این همان شیوه اى است که در جاهلیت مرسوم بود و روایت پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله «لیس منا من ضرب الخدود و شق الجیوب و دعا بدعوه الجاهلیه» ناظر به این نوع عزادارى است.

  اما عزادارى امام حسین (علیه السلام)  مقوله اى جدا است و روایات ما نیز به این امر تشویق مى کند؛ چون در متن این عزادارى، بقاى اسلام و تزلزل حکومت فاسدان و ظالمان نهفته است و ثمرات معنوى و اجتماعى زیادى به همراه دارد.

نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها

نویسنده:گروه مؤلفان

[۱] – وسائل الشیعه، ج ۲۲، ص ۴۰۲ و ج ۳، ص ۲۷۴٫