همسرش می‌گوید: سفارش می‌کرد که نماز شب بخوانید که در آن اسرار عجیبی نهفته است. من فکر می‌کنم که نحوه‌ی خواندن خدا توسط او با ما فرق دارد. به همین جهت گاهی وقت‌ها که دست به دعا برمی‌داشت، می‌گفتم که از خدایت حاجات مرا هم بخواه. می‌گفت مگر خدای من و تو با هم فرق دارد؟ من با خودم می‌گفتم: مگر نه این است که «فکر هر کس به قدرت همت اوست.»

کسی که دیگران از نماز خواندنش لذت ببرند، خود چه لذتی می‌برد! زهی نماز عاشقانه! خداوندا! به همه‌ی نمازگزاران حلاوت نماز و مناجات را بچشان. وقتی به بهروز فکر می‌کنم، به یاد آیه‌ی اول سوره‌ی مؤمنون می‌افتم.

نمازش نماز «الذین هم فی صلاتهم خاشعون» بود. اصلاً عاشق نماز بود و نماز را نوعی نعمت تلقی می‌کرد.

رسم خوبان ۲۱- عبادت و پرستش، ص ۴۹٫ / شهرداران آسمانی، ص ۹۹٫