«صَدُقاتِهِنّ»،[۱] در فضای بحث از ازدواج دائم آمده است، و از مَهریه به عنوان «صداق» نام برده شده است.[۲] آیه ای که این واژه در آن آمده، اشاره به یکى از حقوق مسلّم زنان می کند و تأکید می نماید که شوهر، مَهریه همسر خود را بپردازد،[۳] مگر این که آنان مهریه را ببخشند.[۴]

همچنین این واژه به صورت ضمنی، اشاره به صداقت و راستی در پیمان ازدواج دارد.[۵]

امّا «أُجُورَهُنَّ»،[۶] اشاره به مسئله ازدواج موقت و به اصطلاح «متعه» دارد و مى ‏فرماید: «زنانى را که متعه مى‏کنید مهر آنها را به عنوان یک واجب باید بپردازید».[۷]

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

 [۱]. نساء، ۴: «وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَهً فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَیْ‏ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنیئاً مَریئاً»؛ و مهر زنان را (به طور کامل) به عنوان یک بدهى (یا عطیه،) به آنان بپردازید! (ولى) اگر آنها چیزى از آن را با رضایت خاطر به شما ببخشند، حلال و گوارا مصرف کنید».

[۲]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۳، ص ۲۶۲، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش؛ طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۴، ص ۱۶۹، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، ۱۴۱۷ق.

[۳]. تفسیر نمونه، ج ۳، ص ۲۶۲؛ حسینى جرجانى، سید امیر ابوالفتوح، آیات الاحکام، تحقیق، اشراقى سرابی، میرزا ولى الله، ج ۲، ص ۳۲۹ و ۳۳۰، انتشارات نوید، تهران، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.

[۴]. آیات الاحکام، ج ۲، ص ۳۳۰؛ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج ۳، ص ۱۲، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش.

[۵]. حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، تحقیق، بهبودی، محمد باقر، ج ۳، ص ۳۴۲ و ۳۴۳، کتابفروشى لطفی، تهران، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.

[۶]. نساء، ۲۴: «… فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَریضَهً …»؛ و زنانى را که متعه [ازدواج موقت‏] مى‏کنید، واجب است مهر آنها را بپردازید.

[۷]. تفسیر نمونه، ج ۳، ص ۳۳۵.