خوارزمی می‌گوید:
علی اکبر که مادرش لیلی دختر ابی مروه‌ی ثقفی بود، به میدان رفت. آن هنگام هجده ساله بود. چون حسین (ع) او را دید، چهره به آسمان گرفت و گفت: خدایا شاهد باش! جوانی به سوی این قوم می‌رود که در خلقت و اخلاق و گفتار شبیه‌ترین مردم به پیامبر توست و هرگاه مشتاق سیمای رسول تو می‌شدیم، به چهره‌اش می‌نگریستیم. خداوندا! برکات زمین را از آنان بگیر و اگر برخوردارشان ساختی، دچار تفرقه‌شان ساز و حاکمان را هرگز از آنان خرسند مکن. اینان دعوت‌مان کردند که یاری‌مان کنند، آن‌گاه بر ما تاختند و به جنگ ما آمدند. آن‌گاه امام خطاب به عمر سعد فریاد کشید؟ تو را چه می‌شود؟ خداوند رشته‌ی خویشاوندی‌ات را قطع کند و کارت را برکت ندهد و کسی را بر تو مسلّط سازد که تو را در رختخوابت بکشد، آن‌گونه که خویشاوندی مرا قطع کردی حرمت نزدیکی مرا با پیامبر پاس نداشتی. آن‌گاه با صدای بلند این آیه را تلاوت نمود:
«خداوند، آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برگزید، دودمانی که برخی از برخی دیگرند و خداوند شنوای داناست».
قال الخوارزمیّ:
فَتَقَدَّمَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ و اُمُّهُ لَیلى بِنتُ أبی مُرَّهَ بنِ عُروَهَ بنِ مَسعودٍ الثَّقَفِیِّ، و هُوَ یَومَئِذٍ ابنُ ثمانَ عَشرَهَ سَنَهً فَلَمّا رَآهُ الحُسَینُ رَفَعَ شَیبَتَهُ نَحوَ السَّماءِ وقالَ: اللّهُمَّ اشهَد عَلى هؤُلاءِ القَومِ، فَقَد بَرَزَ إلَیهِم غُلامٌ أشبَهُ النّاسِ خَلقاً وخُلُقاً ومَنطِقاً بِرَسولِکَ مُحَمَّدٍ (ص) کُنّا إذَا اشتَقنا إلى وَجهِ رَسولِکَ نَظَرنا إلى وَجهِهِ، اللَّهُمَّ فامنعهم بَرَکَاتِ الْأَرْضِ، و إن منعتهم وَ فَرِّقْهُمْ تَفْرِیقاً، وَ مَزِّقْهُمْ تَمْزِیقاً، وَ اجْعَلْهُمْ طَرَائِقَ قِدَداً، وَ لَا تُرْضِ الْوُلَاهَ عَنْهُمْ أَبَداً فَإِنَّهُمْ دَعَوْنَا لِیَنْصُرُونَا ثُمَّ عَدَوْا عَلَیْنَا یُقَاتِلُونَنَا، ثُمَّ صَاحَ الْحُسَیْنُ بِعُمَرَ بْنِ سَعْدٍ: مَا لَکَ! قَطَعَ اللَّهُ رَحِمَکَ وَ لَا بَارَکَ اللَّهُ لَکَ فِی أَمْرِکَ، وَ سَلَّطَ عَلَیْکَ مَنْ یَذْبَحُکَ بَعْدِی عَلَى فِرَاشِکَ، کَمَا قَطَعْتَ رَحِمِی وَ لَمْ تَحْفَظْ قَرَابَتِی مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص).
ثُمَّ رَفَعَ صَوْتَهُ وَ قرأ «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهیمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمینَ * ذُرِّیَّهً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمیعٌ عَلیمٌ[۱]».[۲]
[۱]– آل عمران: ۳۳ و ۳۴٫
[۲]– مقتل الحسین (ع) ۲: ۳۰، الفتوح الابن اعثم ۵: ۱۳۰، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۳۱۰، البحار ۴۵: ۴۲، العوالم ۱۷: ۲۸۵، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۶۰ ح ۴۴۶٫
پاسخ دهید