در روایتی است که:

حسین (ع) سر علی اکبر را بر دامن گرفت و گفت: پسرم! امّا تو از غم و غصّه‌ی دنیا راحت شدی و به رحمت و راحت رسیدی، ولی پدرت تنها ماند و به زودی به تو ملحق خواهد شد.

و فی روایه:

إن الحسین (ع) وضع ولده فی حجره و قال: یا ولدی أما أنت فقد استرحت من همّ الدّنیا و غمّها و سرت إلی روح و راحه و بقی أبوک و ما أسرع لحوقه بک.[۱]

[۱]– مقتل الحسین و مصرع اهل بیته: ۱۲۹، الدّمعه السّابکه ۴: ۳۳۱، معالی السّبطین ۱: ۴۱۲، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۶۳٫