یک شناخت تاریخى داریم و یک شناخت واقعى که مهم تر از اولى است. عمده آن است که ما حضرت را حقیقتاً بشناسیم و حضرت ما را ببیند نه ما حضرت را ببینیم.

در زمان پیامبر (صلی الله علیه وآله)  (که مقامش بالاتر از همه ائمه است) کم نبودند کسانى که وجود مبارک حضرت را مى دیدند، اما خداى سبحان درباره آنها فرمود: «وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُونَ»[۱] آنها را مى بینى که به تو نگاه مى کنند ولى تو را نمى بینند، اهل نظرند ولى اهل بصیرت نیستند. اگر ما طورى رفتار کنیم که وجود مبارک امام زمان (علیه السلام) ما را ببیند، هنر است.

در قرآن کریم آمده است: خدا که به «کُلِّ شَى ءٍ بَصیر» است روز قیامت به یک عده نگاه نمى کند: «لا یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ وَ لا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ».[۲] آن نگاه تشریفى را نسبت به عده اى اعمال نمى کند.

اگر ما واقعاً در مسیر صحیح حرکت کنیم، حضرت ما را مى بیند، و دیدن و نظر تشریفى ایشان براى ما شرف است و گرنه دیدن فیزیکى خیلى کارساز نیست. همچنان که خیلى ها پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) ، امیرالمؤمنین (علیه السلام) و حضرت زهرا (علیهاالسلام)  را مى دیدند، ولى بصیرت نداشتند.

دیدن هاى تشریفى مهم است، نه نگاه صورى، البته گاهى همان نگاه صورى هم پدید مى آید و انسان وجود حضرت را از نزدیک زیارت مى کند و فیضى مى برد و مشکل او هم به برکت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مى شود. اما مهم همان دیدن از روى بصیرت است.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – سوره اعراف۷: آیه ۱۹۸٫

[۲] – سوره آل عمران۳: آیه ۷۷٫