یک شناخت تاریخى داریم و یک شناخت واقعى که مهمتر از اولى است. عمده آن است که ما حضرت را حقیقتاً بشناسیم و حضرت ما را ببیند نه ما حضرت را ببینیم.

در زمان پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) (که مقامش بالاتر از همه ائمه است) کم نبودند کسانى که وجود مبارک حضرت را مىدیدند، اما خداى سبحان درباره آنها فرمود: «وَ تَراهُمْ یَنْظُرُونَ إِلَیْکَ وَ هُمْ لا یُبْصِرُونَ»[۱] آنها را مىبینى که به تو نگاه مىکنند ولى تو را نمىبینند، اهل نظرند ولى اهل بصیرت نیستند. اگر ما طورى رفتار کنیم که وجود مبارک امام زمان (علیهالسلام)ما را ببیند، هنر است.

در قرآن کریم آمده است: خدا که به «کُلِّ شَىءٍ بَصیر» است روز قیامت به یک عده نگاه نمىکند: «لا یُکَلِّمُهُمُ اللّهُ وَ لا یَنْظُرُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ».[۲] آن نگاه تشریفى را نسبت به عدهاى اعمال نمىکند.

اگر ما واقعاً در مسیر صحیح حرکت کنیم، حضرت ما را مىبیند، و دیدن و نظر تشریفى ایشان براى ما شرف است و گرنه دیدن فیزیکى خیلى کارساز نیست. همچنان که خیلىها پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله)، امیرالمؤمنین (علیهالسلام)و حضرت زهرا (علیهاالسلام) را مىدیدند، ولى بصیرت نداشتند.

دیدنهاى تشریفى مهم است، نه نگاه صورى، البته گاهى همان نگاه صورى هم پدید مىآید و انسان وجود حضرت را از نزدیک زیارت مىکند و فیضى مىبرد و مشکل او هم به برکت حضرت از طرف ذات اقدس اله حل مىشود. اما مهم همان دیدن از روى بصیرت است.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی


[۱] – سوره اعراف۷: آیه ۱۹۸٫

[۲] – سوره آل عمران۳: آیه ۷۷٫