یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های احکام اسلامی آن است که هیچ نیاز و غریزه‌ای را بی‌پاسخ نگذاشته است و زمینه‌ی تأمین آن را به بهترین صورت فراهم کرده است. اسلام در اوّلین فرصتی که دختر و پسر تمایل جنسی را احساس می‌کنند و از نظر جنسی آماده‌ی آمیزش با جنس مخالف می‌شوند، امکان برآورده شدن معقول این تمایلات را توصیه کرده است.

در روایتی از رسول اکرم اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلّم) ملاک سنّ ازدواج در ضمن تشبیه زیبایی ارائه می‌گردد: َ إِنَّ الْأَبْکَارَ بِمَنْزِلَهِ الثَّمَرِ عَلَى الشَّجَرِ إِذَا أَدْرَکَ ثِمَارُهَا فَلَمْ تُجْتَنَ أَفْسَدَتْهُ الشَّمْسُ وَ نَثَرَتْهُ الرِّیَاحُ وَ کَذَلِکَ الْأَبْکَارُ إِذَا أَدْرَکْنَ مَا یُدْرِکُ النِّسَاءُ فَلَیْسَ لَهُنَّ دَوَاءٌ إِلَّا الْبُعُولَهُ وَ إِلَّا لَمْ یُؤْمَنْ عَلَیْهِنَّ الْفَسَادُ لِأَنَّهُنَّ بَشَرٌ»[۱]؛ «دوشیزگان مانند میوه بر درخت هستند زمانی که برسند باید آنان را چید وگرنه حرارت خورشید و وزش بادها تباهشان می‌کند، زمانی که دوشیزگان آنچه را که زنان «از غریزه‌ی جنسی» درک می‌کنند حس کنند دوایی جز شوهر کردن ندارند و در غیر این صورت فاسد و آلوده می‌شوند زیرا آن‌ها نیز بشر هستند».

در روایت فوق سن خاصّی برای ازدواج تصریح نشده است بلکه بهترین زمان برای ازدواج زمانی است که دختر تمایلات جنسی زنانه را درک می‌کند. البتّه در اسلام سفارشات زیادی به خانواده‌ها و مسئولان فرهنگی جامعه شده است که از بلوغ جنسی زودرس دختر و پسر جلوگیری شود. به این منظور به پدر و مادر سفارش شده که در زمان نزدیکی حتّی صدای نفس آنان را به فرزند خوابیده آن‌ها نرسد، دختران بعد از ۶ سالگی بوسیده نشوند، حتّی پدر بعد از ۶ سالگی زیر گلو و لبان دختر خود را نبوسد، فرزندان بالای ۶ سال زیر یک لحاف نخوابند، دختران اسب‌سواری نکنند…[۲].

امّا هر گاه بلوغ جنسی حاصل شد بایستی زمینه‌ی پاسخگویی شایسته و بایسته‌ی آن‌که ازدواج است مهیا شود.

جای این سؤال باقی می‌ماند که امروزه بر خلاف زمان‌های گذشته، دختران در سن بلوغ جنسی صلاحیت و آمادگی مدیریّت داخلی یک خانواده و فرزندداری را ندارند با این احوال وظیفه چیست؟

در پاسخ باید گفت که ازدواج کارکردهای متفاوتی دارد. ازدواج همواره ملازم با تشکیل خانواده‌ی مستقل و فرزندآوری و فرزندداری نیست. می‌توان به جای این‌که نسبت به ارتباطات فرزندان سهل‌انگار باشیم زمینهه‌ی ازدواج آنان توسط خانواده‌هایشان را فراهم کنیم. عروس و داماد نوجوان را تحت تربیت و پشتیبانی خانواده قرار دهیم تا با مرور زمان برای اداره‌ی مستقل خانواده و تربیت فرزندان به بلوغ و رشد فکری لازم برسند. این همان سنّت حسنه‌ای است که در گذشته نیز مرسوم بوده است. عروس و داماد چندین سال بعد از ازدواج زیر نظر پدر و مادر زندگی می‌کردند. یا این‌که هر کدام از دختر و پسر تحت سرپرستی پدر و مادر خود بوده و در عین حال زمینه‌ی ارضای جنسی و عاطفی برای عروس و داماد مهیّا باشد.

علاوه بر این توصیه به ازدواج در زمان بلوغ جنسی، در واقع توصیه به تهیه‌ی مقدّمات و فراهم‌سازی شریط آن نیز می‌باشد از جمله این‌که پدر و مادر، به ویژه مادران موظّف‌اند شوهرداری، خانه‌داری و تربیت فرزند را به دختران خود بیاموزند.

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی حقوق خانوادگی زن؛ دفتر نشر معارف – مؤلف: سید ابراهیم حسینی

 [۱]. وسائل الشیعه، ج ۲۳، ۶۱/۲۰ باب استحباب تعجیل تزویج البنت عند بلوغها و تحصینها بالزوج… ص ۶۱٫

[۲]. حلیه المتقین، علّامه مجلسی، فصل آداب نکاح و آداب تربیت فرزندان.