حجاب یک فرایند تدریجی است و بچّه ها از نوزادی باید پوشش مناسب داشته باشند. والدین باید از ابتدای تولّد از حیای دختر محافظت کنند تا بی حیایی برای او عادت نشود. اگر از طفولیّت پوشش های نامناسب برای کودک عادت شود، پرده های حیا در او دریده می‌شود و این بی حیایی نخستین علایم خود را در دوران بلوغ نشان می‌دهد. مادر باید به گونه ای به دختر لباس بپوشاند که در نگاه اوّل جلب توجّه نکند؛ حتّی اگر این دختر چهار ساله باشد.

آغاز حجاب داشتنِ بچّه ها سنّ شش یا هفت سالگی است. حجاب صدفی است برای حفظ گوهر زیبای حیای دختران؛ لذا والدین باید کودکان را از سنّ پایین تمرین دهند تا کودک به این حجاب داشتن عادت کند.

پدر و مادر نباید کودکان را به ظاهرشان دلبسته کنند؛ به عنوان مثال نباید خیلی از موهای کودک تعریف کنند و زیبایی آنها را با کلیپس های فانتزی چند برابر کنند؛ چراکه این مو برای کودک هویّت می‌شود و دیگر کودک حاضر نمی‌شود آن ها را زیر روسری، بپوشاند.

والدین باید در مورد حجابِ کودکان از شیوه های تشویقی استفاده کنند؛ تا آنها  به حجاب داشتن ترغیب شوند. همچنین مادر نباید کودک را به خاطر کثیف شدن چادرش، مؤاخذه کند یا با او به تندی برخورد کند؛ به گونه ای که کودک چادر را چیزی اضافی و مانعی برای زندگیِ عادی اش تصوّر کند.