روز یکشنبه مورخ ۲۱ فروردین ماه ۱۴۰۱ و مصادف با شب نُهم ماه مبارک رمضان، مراسم دهه اول ماه رمضان هیات نورالرضا(ع) تهران در مسجد امام رضا علیه السلام حوزه علمیه امام خمینی(ره) با سخنرانی «آیت الله صدیقی» برگزار گردید که مشروح این جلسه تقدیم حضورتان می گردد.
«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری * وَ یَسِّرْ لی أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی * یَفْقَهُوا قَوْلی»[۱].
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ».
مقدّمه
به محضر شما پاکدلان و بندگان خوب خدا در این چند جلسه… تذکّری به خودم و عزیزان بود که غافل نباشیم، فریب ظاهر را نخوریم، خیره‌ی زرق و برق دنیا نشویم و به لذائذ دنیا دل نبندیم و از سختی‌ها و تلخی‌ها ملول نشویم و فرار نکنیم. «وَعَسَى أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ»،[۲] این آیه کریمه در مورد جهاد است، کسی جنگ را دوست ندارد ولی جنگ جزو ضروریات زندگی است، جنگ سنگر حفظ دین است، خدای متعال جهاد را حصن قرار داده است، «اَلْجِهَادَ عِزّاً لِلْإِسْلاَمِ»،[۳] به ایثار و شهادت و مجاهدت است.
در سختی‌های دیگر هم همینطور است، ظاهر سختی است ولی باطن آن صبر است، صبر سنگر است، صبر وسیله نجات است، صبر هدایت الهی را بهمراه دارد، صبر موجب نزول صلوات خدا بر بندگانش می‌شود، و نهایتاً بهشت در گروی تحمل سختی‌هاست و اگر کسی اهل باطن باشد می‌بیند که باطن شهوات و لذائذ نامشروع جهنّم است، نه اینکه انسان گناه می‌کند و خدای متعال چون انسان گناه کرده است او را به جهنّم می‌برد، نه، باطن گناه، صفات رذیله، این‌ها خودشان جهنّم هستند.
روز قیامت تبلورِ اعمال خود را خواهیم دید
یکی از آیاتی که در این معنا خیلی روشن است در سوره مبارکه یاسین است که فرمود: «فَالْیَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا»،[۴] روز قیامت به هیچ کسی به هیچ وجه ظلم نمی‌شود. چرا ظلم در آنجا راه ندارد؟ احدی به هیچ عنوان در آنجا مظلوم نمی‌شود، چرا؟ برای اینکه آنجا عالم حقیقت است، «إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ»،[۵] فقط عمل خودتان به شما می‌رسد، یعنی چیزی که خودت کرده‌ای، بر سر سفره‌ی خودت نشسته‌ای، آنجا کسی کاری به انسان ندارد، اگر کسی به جهنّم می‌رود درواقع خودش جهنّم را روشن کرده است، خودش هیزم و آتش و مار و عقرب را برده است.
می‌گویند فردی در نجف بود که اهل فکر و سلوک بود، در وادی السلام می‌رفت… الان هم قبور وادی السلام فرسوده است و گاهی هم دارای خلأ هست… گاهی با چراغ قوه می‌رفت و این سوراخ‌ها را می‌دید و نگاه می‌کرد، بعد هم گفته بود من به این قبرها خیلی حساس بودم، قبرهایی که کنده بودند تا میّت بیاورند و دفن کنند، قبرهایی که شکاف برداشته بودند و در حال ریزش بودند، همه این‌ها را بررسی کرده بودم و به این‌ها خطاب کردم: علما و خطبا به ما گفته‌اند که در قبر مار و عقرب هست، ما هم قبرهایی که میّت نیاورده‌اند و هم قبرهایی که میّت دارند را جستجو کردیم، نه ماری دیدیم و نه عقربی، آیا این حرف‌ها را به ما دروغ گفته‌اند؟
می‌گوید از این قبور صدایی به من رسید که ما مار و عقرب نداریم، خودتان مار و عقرب را به اینجا می‌آورید، هر کسی اعمال خودش هست، یا اعمال او بصورت فرشتگان و موجودات دل‌انگیز انیس و رفیق خوبی می‌شود، یا اینطور نیست و انسان برای خودش سگ می‌برد.
مرحوم علامه شهید مطهری اعلی الله مقامه الشّریف داستانی را در کتاب «عدل الهی» آورده‌اند. آنجا دارند بر اینکه من در عالم خواب از آمیرزا علی آقای شیرازی اعلی الله مقامه الشّریف (استاد نهج البلاغه ایشان) شنیدم که گفتند من در عالم رؤیا دیدم وفات کردم و وقتی مرا در قبر گذاشتند و مشیّعین برگشتند سگ سفیدی به کنار من آمد، پارس نمی‌کرد و پاچه نمی‌گرفت ولی با من بود، من خیلی ناراحت شدم، بر من سخت گذشت. خدایا! بعد از عمری درس و بحث و توسّل و خدمت به نهج البلاغه و خدمت به حوزه‌ها، در نهایت سرنوشت ما این است که باید با یک سگ بسر ببریم.
در اوج ناراحتی کشتی نجات اولین و آخرین یعنی حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه قدم در قبر ما گذاشتند، خطاب به این حیوان کردند و فرمودند: برو!
آن سگ سفید به دستور حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه از قبر من خارج شد، بعد حضرت به من فرمودند: این تندی‌هایی بود که در خانه می‌کردی، ولی تو در تندی شرع را رعایت می‌کردی و ظلم نکردی، این هم کاری به تو نداشت.
خود همینکه انسان جوش می‌آورد و عصبی می‌شود، این در باطن انسان چیزی را ایجاد می‌کند. همانگونه که رفق و آرامش برای انسان صور نوریه ایجاد می‌کند، دلهره و استرس و عصبانیت هم صورت‌هایی به آن نحو برای انسان ایجاد می‌کند.
حال او آمیرزاعلی آقا بوده است و سگ او سفید بوده است و گزنده نبوده است، ولی مع ذلک سگ بوده است دیگر، این است که «عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ»،[۶] خدای متعال در سوره مبارکه مائده از ما می‌خواهد «عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ»، حواس شما باشد که چه می‌کنید، فکر نکنید کاری کرده‌اید و تمام می‌شود، هیچ کاری تمام نشده است، هر کاری کردیم در لایه‌های وجود خودمان پیچیده‌ایم «وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ»،[۷] روز نشری هست که این طومار عمر ما را باز می‌کنند، کارهای ما در آنجا پیچیده شده است و به ما ارائه می‌شود و «فَأَسْلَمُوهُ فِیهِ إِلَى عَمَلِهِ».[۸]
امیرالمؤمنین صلوات الله علیه می‌فرمایند وقتی میّت را داخل قبر می‌گذارند درواقع او را تسلیم اعمال خودش می‌کنند، انسان هرچه کرده است در آنجا به او… «عِشْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مَیِّتٌ وَ أَحْبِبْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مُفَارِقُهُ وَ اِعْمَلْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مَجْزِیٌّ»[۹] هر کاری که می‌خواهی انجام بده ولی بدان با این کارهای خودت ملاقات خواهی کرد، به همین سادگی از تو جدا نمی‌شوند، عمل انسان تبلورِ گوهر وجود انسان است. وجود انسان هرطور که هست، اگر طیّب هست، اگر وجود نوری است، اگر به ماء ولایت عجین شده است، اگر از فاضل طینت امیرالمؤمنین صلوات الله علیه و اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین ساخته شده است، ظهور و بروز این شخص هم شبیه کارهای اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین می‌شود، «لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ».[۱۰]
نکاتی در مورد علم تعبیر خواب
اینکه انسان بداند حرف‌های او باطن دارد و باطن او متناسب با عالم باطن است، خواب‌ها هم همینطور است، رؤیاهایی که ما می‌بینیم را نمی‌توانیم تعبیر کنیم، ولی کسانی که خدای متعال علمی به آن‌ها داده است، قالباً هم آن‌هایی که با زبان رؤیا آشنایی دارند آن‌هایی هستند که در امتحانات و مسائل جنسی سربلند بوده‌اند. ابن سیرین از این قبیل است.
یکی از علمای تهران که الآن سکته کرده است، برای او هم امتحان عجیبی پیش آمده بود و از آن امتحان سربلند بیرون آمده بود تعبیر خواب می‌دانست.
خواب باطن است، خواب عالم وفات است، «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا»،[۱۱] خدای متعال انسان را هنگام خواب قبض روح می‌کند، آن روح انسانی او از انسان جدا می‌شود، چشم و گوش و بدن حالت حیوانی و نباتی را دارند ولی روح انسانی در عالم خواب با انسان نیست و خدای متعال انسان را قبض روح کرده است و چون ما هر شب می‌میریم دستوراتی داده‌اند که خوب بمیریم، هر شب شهادتین را بگوییم و بخوابیم، استغفار کنیم، حداقل سه مرتبه سوره توحید را بخوانیم، تسبیحات اربعه را بگوییم، صلوات بر محمد و آل محمد و همه انبیاء که موجب رضایت انبیاء می‌شود را بر زبان جاری کنیم، رو به قبله بخوابیم، یعنی آنطوری که محتضر را می‌خوابانند، باوضو بخوابیم، باطهارت بخوابیم که در ملاقات با خدای متعال ان شاء الله خدای متعال از ما راضی باشد.
حالا آن مرگ بعد از آمدن حضرت عزرائیل که دیگر می‌رویم و برنمی‌گردیم، این مرگ شبانه مستمر است، خدای متعال ما را هر شب می‌میراند و زنده می‌کند و ما هم اصلاً توجه نداریم که در حال چه کاری هستیم، اما وقتی مردیم در آن سیر باطنی که روح می‌کند، رؤیاها متناسب با واقعیت خود ما و باطن اعمال ماست، ما زبان خواب را نمی‌دانیم، آن‌هایی که طهارتی دارند و خدای متعال روزنه‌ای بین آن‌ها و عالم باطن باز کرده است می‌دانند، آن‌ها حقیقت خواب را با بیان این عالمی به ما می‌گویند.
احترام قرآن کریم را حفظ کنیم
احادیثی از کتاب کافی شریف تقدیم می‌کنم.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
این باب «بَابُ فَضْلِ حَامِلِ اَلْقُرْآنِ» فضل حامل قرآن است و خوشا بحال حمله و حفظه و ضیوف قرآن کریم. قرآن کریم سفره الهی است، «اَلْقُرْآنُ مَأْدُبَهُ اَللَّهِ»،[۱۲] قرآن کریم هم مأدبه است و هم مائده است، هم ادبستان است، قرآن کریم آدم را آدم می‌کند، مربّی است و تربیت می‌کند.
در این حدیث شریف فرمود که «تَعَلَّمُوا اَلْقُرْآنَ فَإِنَّهُ یَأْتِی یَوْمَ اَلْقِیَامَهِ صَاحِبَهُ فِی صُورَهِ شَابٍّ جَمِیلٍ شَاحِبِ اَللَّوْنِ فَیَقُولُ لَهُ اَلْقُرْآنُ أَنَا اَلَّذِی کُنْتُ أَسْهَرْتُ لَیْلَکَ وَ أَظْمَأْتُ هَوَاجِرَکَ وَ أَجْفَفْتُ رِیقَکَ»[۱۳] قرآن را یاد بگیرید، قرآن در روز قیامت بصورت جوان خوش سیمای دارای رنگی دل‌انگیز ظاهر می‌شود و با کسی که قرآن را حمل می‌کرده است حرف می‌زند و به او می‌گوید من همان کسی هستم که تو شب‌های خودت را با من سپری کردی و روزها هم بخاطر من مشکلات را تحمّل کردی.
صورت ظاهری قرآن این نیست که انسان قرآن را در جیب خود می‌گذارد و قرآن را ورق می‌زند و اصلاً توجه ندارد که قرآن کریم غیر از این ظاهر یک حقیقتی دارد که در روز قیامت بر حسب این حدیث هر کسی که با قرآن کریم رفیق بوده است با آن صورت می‌بیند و برای او خوشحال کننده است و او را مورد خطاب قرار می‌دهد و آرامش خاصی به او عنایت می‌کند.
در حدیث دیگری دارد بر اینکه وقتی صفوف در روز قیامت… انبیاء و شهدا و صالحین و علما و مؤمنین و عبّاد در صفوف مختلف حضور پیدا می‌کنند، هر صفی می‌بیند یک تمثال زیبایی، یک سیمای زیبایی آمد و این‌ها را رؤیت کرد، وقتی صف انبیاء می‌بینند می‌گویند این از ما بوده است، صف مؤمنین می‌گویند از ما بود، صف شهدا می‌گویند از ما بود، نهایتاً او می‌گوید من قرآن بودم، همه را راه انداخته است، انبیاء هم بر سر سفره قرآن کریم بودند، شهدا هم بر سر سفره قرآن کریم بودند، مؤمنین هم بر سر سفره قرآن کریم بودند، قرآن کریم هم یک حقیقت حیّ ناطقی است که فرمود هم شافع مشفّع است و هم ماحل مصدّق است. همانطور که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم شفاعت می‌کنند، ممکن نیست قرآن کریم شفیع کسی باشد و خدای متعال او را عذاب کند.
از طرفی هم به خدا پناه می‌بریم، قرآن کریم جزوِ شکات است، در دادگاه عدل الهی بر علیه اشخاص ادعانامه صادر می‌کند و شکایت می‌کند. اگر قرآن کریم از کسی شکایت کرد خدای متعال از قرآن کریم شاهد نمی‌خواهد، ماحل مصدق است، خدای متعال شکایت او را بدون شاهد قبول می‌کند.
صلوات دیگری هم مرحمت بفرمایید.
اللهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم
نتیجه‌ی شاد کردن دل مؤمن
این کتاب «ایمان و کفر» کافی است، از وجود مبارک «أبان بن تغلب» از وجود مبارک کشاف حقایق امام به حق ناطق رئیس حوزه‌های علمیه امام جعفر صادق علیه السلام نقل فرموده است که «أبان بن تغلب» سؤال کرد که مؤمن چه حقی بر گردن مؤمن دیگر دارد؟ امام علیه السلام جواب فرمودند: «حَقُّ اَلْمُؤْمِنِ عَلَى اَلْمُؤْمِنِ أَعْظَمُ مِنْ ذَلِکَ لَوْ حَدَّثْتُکُمْ لَکَفَرْتُمْ»،[۱۴] حق مؤمن به قدری سنگین است که اگر من بگویم و برای شما اتمام حجّت بشود و عمل نکنید به کفر مبتلا می‌شوید.
شرف مؤمن از کعبه بالاتر است، لذا در این ماه مبارک رمضان تصمیم بگیریم همه را اکرام کنیم، ولو مؤمنی که مشکلات عملی و اخلاقی دارد، با گناه او بد باشیم نه با خود او، اعلان برائت نکنیم، او در نهایت توبه می‌کند و ما جا می‌مانیم، هیچ کسی از عاقبت کسی خبر ندارد. لذا باید مؤمن را اکرام کرد.
«إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ مِنْ قَبْرِهِ» وقتی خدای متعال مؤمن را از قبر او بیرون می‌آورد با او یک مثالی، یک کسی که ممث است با او همراه می‌شود، «یَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ بِالْکَرَامَهِ مِنَ اَللَّهِ وَ اَلسُّرُورِ» مژده باد، هم خدا تو را اکرام می‌کند و هم تو را خشنود می‌کند، «فَیَقُولُ لَهُ بَشَّرَکَ اَللَّهُ بِخَیْرٍ» مؤمن هم وقتی می‌بیند در آنجا که کسی همراه او نیست و یک رفیق خوش سیمای خوش خبر با او همراه شده است، او هم در حق او دعا می‌کند و می‌گوید «بَشَّرَکَ اَللَّهُ بِخَیْرٍ» خدا تو را به خیر بشارت بدهد، «قَالَ ثُمَّ یَمْضِی مَعَهُ یُبَشِّرُهُ بِمِثْلِ مَا قَالَ» جلو می‌افتد و مدام بشارت می‌دهد و او را قدم به قدم می‌برد، «إِذَا مَرَّ بِهَوْلٍ قَالَ لَیْسَ هَذَا لَکَ» وقتی با یک حادثه هولناک قیامت هم مواجه می‌شود نمی‌گذارد این شخص نگران بشود و به او اطمینان می‌دهد و می‌گوید این عذاب و سختی که می‌بینی برای تو نیست و تو بیا، «وَ إِذَا مَرَّ بِخَیْرٍ قَالَ هَذَا لَکَ» ولی وقتی خیری را می‌بیند می‌گوید «هَذَا لَکَ فَلاَ یَزَالُ مَعَهُ یُؤْمِنُهُ مِمَّا یَخَافُ وَ یُبَشِّرُهُ بِمَا یُحِبُّ حَتَّى یَقِفَ مَعَهُ بَیْنَ یَدَیِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» همینطور او را از عقباتِ محشر عبور می‌دهد، او را از سختی‌ها با سرور و بشارت، بدون اینکه به او چیزی اصابت کند او را تا جایی می‌برد که در محضر خدای متعال قرار می‌گیرد، وقتی به آنجا می‌رسد «فَإِذَا أَمَرَ بِهِ إِلَى اَلْجَنَّهِ قَالَ» از محضر خدای متعال مأذون می‌شود و وارد بهشت می‌شود، وقتی به آنجا رسید «اَلْمِثَالُ أَبْشِرْ فَإِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ» بشارت بده که خدای متعال امر فرمود که تو به بهشت وارد شوی. اینجا این مؤمن می‌پرسد که تو چه کسی بود؟ ما قبل از اینکه بمیریم خیلی از احوال قیامت نگران بودیم، تو چه کسی بودی که نگذاشتی ما کمتری ناراحتی در این فزع اکبر داشته باشیم؟ «فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَکَ اَللَّهُ تُبَشِّرُنِی مِنْ حِینِ خَرَجْتُ مِنْ قَبْرِی وَ آنَسْتَنِی فِی طَرِیقِی وَ خَبَّرْتَنِی عَنْ رَبِّی» تو چه کسی بودی که ما را با بشارت امید مرور دادی و تا به بهشت رساندی؟
او جواب می‌دهد و می‌گوید: «أَنَا اَلسُّرُورُ اَلَّذِی کُنْتَ تُدْخِلُهُ عَلَى إِخْوَانِکَ فِی اَلدُّنْیَا خُلِقْتُ مِنْهُ لِأُبَشِّرَکَ وَ أُونِسَ وَحْشَتَکَ» من آن سروری هستم که تو نسبت به برادران دینی‌ات، دل آن‌ها را شاد کردی… همینکه انسان بتواند غبار غم را از خانه دل کسی بزداید و آن حجاب غم را از وجود او بیرون کند، خدای متعال آن را بصورت یک عنصر وجیهی خلق می‌کند و روز قیامت مأمور نجات می‌شود، چون شما اینجا افراد را از غم نجات می‌دهد، روز قیامت همین عمل شما باطن دارد، این ملکوتِ عمل است.
بنابراین ان شاء الله روزی برای ماه در ماه مبارک رمضان نباشد که دل‌هایی را شاد نکنیم، و خدا نکند که ما موجب ناراحتی مؤمنین بشویم.
روضه و توسّل به امام رضا صلوات الله علیه
صلی الله علیک یا اباالحسن یا علی بن موسی الرضا
السَّلامُ عَلی مَن اَمَر اَولادَهُ و عیالَهُ بِالنَّیاحَهِ عَلیهِ قَبلَ وُصُولِ القَتُلِ اِلَیهِ…
امام رضا علیه السلام قبل از آنکه به شهادت برسند، آمده بودند تا حضرت را از مدینه ببرند، حضرت دستور فرمودند که به همه‌ی محرم‌های من بگویید بیایند، بانوان بنی‌هاشم، بی‌بی حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها، بانوان باکرامت، همه را جمع کردند، خودشان جلوس فرمودند و فرمودند دور من حلقه بزنید و بر من بلند بلند گریه کنید، امان از دل خواهر… نمی‌دانم بر این دل‌های مهربان چه گذشت، حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها چه حالی داشتند که مهربانی را از عمه‌ی خود حضرت زینب کبری سلام الله علیها به ارث برده بودند، این عزیزان خیلی امام رضایی بودند، طاقت دوری امام رضا علیه السلام را نداشتند، در به در بیابان‌ها بودند تا خودشان را به قم رساندند، اما حسرت به دلشان ماند و امام رضا علیه السلام را ندیدند…
عرضه داشتند: آقا! مسافر هستید، چرا می‌فرمایید به شما گریه کنیم؟ حضرت فرمودند: مسافری هستم که دیگر از این سفر برنمی‌گردم… گویا حضرت می‌خواهند بفرمایند که من به قربانگاهم می‌روم، من به مسلخ می‌روم، در این سفر من را به قتل می‌رسانند…
قبل از امام رضا علیه السلام هم مادرشان حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها همین کار را کرده بودند، حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها با امیرالمؤمنین صلوات الله علیه خلوت کردند و فرمودند: «اِبْکِنِی وَ اِبْکِ لِلْیَتَامَى»،[۱۵] علی جان! هم به حال من گریه کن و هم به حال این بچه‌هایی که مادر از دست می‌دهند… یا علی! خلوت کردم تا از شما بخواهم برای حسینم گریه کنید، «وَ لاَ تَنْسَ قَتِیلَ اَلْعِدَى بِطَفِّ اَلْعِرَاقِ»…
حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه هنگام وداع… نمی‌دانم این نازنین دختر با پدر چه کرد، این بچه را روی زانو نشاندند، حضرت التماس می‌کردند و می‌فرمودند: «لاَ تُحْرِقِی قَلْبِی بِدَمْعِکِ حَسْرَهً مَا دَامَ مِنِّی اَلرُّوحُ فِی جُثْمَانِی»،[۱۶] عزیز دلم! گریه نکن… اشک‌های تو قلب پدرت را آتش می‌زند…
لا حول و لا قوّه الا بالله العلی العظیم
دعا
خدایا! تو را به وجاهت حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام، به عصمت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، به خون مقدّس حضرت سیّدالشّهداء صلوات الله علیه و حالت وداع امام حسین علیه السلام قسم می‌دهیم به همین زودی لباس ظهور بر قامت امام زمان ارواحنا فداه بپوشان.
خدایا! چشم ما را به جمال نورانی امام زمان ارواحنا فداه روشن بفرما.
خدایا! قلب مبارک امام زمان ارواحنا فداه را همواره از ما راضی بدار.
خدایا! رهبر عزیزمان را مستدام بدار.
خدایا! تو را به امام رضا علیه السلام قسم می‌دهیم مشکلات معنوی ما را، مشکلات قبر و قیامت ما را برطرف بفرما.
خدایا! ما را در مسیر نور و صراط مستقیم تثبیت بفرما.
خدایا! این کشور امام رضا علیه السلام را از هر فتنه و بلا و خطری دور نگه دار.
خدایا! جوان‌های ما را به ساحل سعادت برسان.
خدایا! مریض‌ها، خصوصاً مریضه مورد نظر، مریض مورد نظر، مریض‌های سفارش شده و منظور عزیزان را شفاء عنایت بفرما.
خدایا! امام، شهدا، گذشتگانمان را میهمان قرآن و پیغمبر و اهل بیت سلام الله علیهم أجمعین قرار بده و ارواحشان را از ما راضی بدار.
خدایا! عاقبت امرمان را با مهر شهادت مزیّن بگردان.
غفرالله لنا و لکم
والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته
[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸
[۲] سوره مبارکه بقره، آیه ۲۱۶ (کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ کُرْهٌ لَکُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ ۗ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ)
[۳] الاحتجاج ، جلد ۱ ، صفحه ۹۷ (رَوَى عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ اَلْحَسَنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ آبَائِهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ : أَنَّهُ لَمَّا أَجْمَعَ أَبُو بَکْرٍ وَ عُمَرُ عَلَى مَنْعِ فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ فَدَکاً وَ بَلَغَهَا ذَلِکَ لاَثَتْ خِمَارَهَا عَلَى رَأْسِهَا وَ اِشْتَمَلَتْ بِجِلْبَابِهَا وَ أَقْبَلَتْ فِی لُمَهٍ مِنْ حَفَدَتِهَا وَ نِسَاءِ قَوْمِهَا تَطَأُ ذُیُولَهَا مَا تَخْرِمُ مِشْیَتُهَا مِشْیَهَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ حَتَّى دَخَلَتْ عَلَى أَبِی بَکْرٍ – وَ هُوَ فِی حَشَدٍ مِنَ اَلْمُهَاجِرِینَ وَ اَلْأَنْصَارِ وَ غَیْرِهِمْ فَنِیطَتْ دُونَهَا مُلاَءَهٌ فَجَلَسَتْ ثُمَّ أَنَّتْ أَنَّهً أَجْهَشَ اَلْقَوْمُ لَهَا بِالْبُکَاءِ فَارْتَجَّ اَلْمَجْلِسُ ثُمَّ أَمْهَلَتْ هُنَیْئَهً حَتَّى إِذَا سَکَنَ نَشِیجُ اَلْقَوْمِ وَ هَدَأَتْ فَوْرَتُهُمْ اِفْتَتَحَتِ اَلْکَلاَمَ بِحَمْدِ اَللَّهِ وَ اَلثَّنَاءِ عَلَیْهِ وَ اَلصَّلاَهِ عَلَى رَسُولِهِ فَعَادَ اَلْقَوْمُ فِی بُکَائِهِمْ فَلَمَّا أَمْسَکُوا عَادَتْ فِی کَلاَمِهَا فَقَالَتْ عَلَیْهَا اَلسَّلاَمُ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى مَا أَنْعَمَ وَ لَهُ اَلشُّکْرُ عَلَى مَا أَلْهَمَ وَ اَلثَّنَاءُ بِمَا قَدَّمَ مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ اِبْتَدَأَهَا وَ سُبُوغِ آلاَءٍ أَسْدَاهَا وَ تَمَامِ مِنَنٍ أَوْلاَهَا جَمَّ عَنِ اَلْإِحْصَاءِ عَدَدُهَا وَ نَأَى عَنِ اَلْجَزَاءِ أَمَدُهَا وَ تَفَاوَتَ عَنِ اَلْإِدْرَاکِ أَبَدُهَا وَ نَدَبَهُمْ لاِسْتِزَادَتِهَا بِالشُّکْرِ لاِتِّصَالِهَا وَ اِسْتَحْمَدَ إِلَى اَلْخَلاَئِقِ بِإِجْزَالِهَا وَ ثَنَّى بِالنَّدْبِ إِلَى أَمْثَالِهَا وَ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ کَلِمَهٌ جُعِلَ اَلْإِخْلاَصُ تَأْوِیلَهَا وَ ضُمِّنَ اَلْقُلُوبُ مَوْصُولَهَا وَ أَنَارَ فِی اَلتَّفَکُّرِ مَعْقُولُهَا اَلْمُمْتَنِعُ مِنَ اَلْأَبْصَارِ رُؤْیَتُهُ وَ مِنَ اَلْأَلْسُنِ صِفَتُهُ وَ مِنَ اَلْأَوْهَامِ کَیْفِیَّتُهُ اِبْتَدَعَ اَلْأَشْیَاءَ لاَ مِنْ شَیْءٍ کَانَ قَبْلَهَا وَ أَنْشَأَهَا بِلاَ اِحْتِذَاءِ أَمْثِلَهٍ اِمْتَثَلَهَا کَوَّنَهَا بِقُدْرَتِهِ وَ ذَرَأَهَا بِمَشِیَّتِهِ مِنْ غَیْرِ حَاجَهٍ مِنْهُ إِلَى تَکْوِینِهَا وَ لاَ فَائِدَهٍ لَهُ فِی تَصْوِیرِهَا إِلاَّ تَثْبِیتاً لِحِکْمَتِهِ وَ تَنْبِیهاً عَلَى طَاعَتِهِ وَ إِظْهَاراً لِقُدْرَتِهِ تَعَبُّداً لِبَرِیَّتِهِ وَ إِعْزَازاً لِدَعْوَتِهِ ثُمَّ جَعَلَ اَلثَّوَابَ عَلَى طَاعَتِهِ وَ وَضَعَ اَلْعِقَابَ عَلَى مَعْصِیَتِهِ ذِیَادَهً لِعِبَادِهِ مِنْ نَقِمَتِهِ وَ حِیَاشَهً لَهُمْ إِلَى جَنَّتِهِ وَ أَشْهَدُ أَنَّ أَبِی مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ اِخْتَارَهُ قَبْلَ أَنْ أَرْسَلَهُ وَ سَمَّاهُ قَبْلَ أَنِ اِجْتَبَاهُ وَ اِصْطَفَاهُ قَبْلَ أَنِ اِبْتَعَثَهُ إِذِ اَلْخَلاَئِقُ بِالْغَیْبِ مَکْنُونَهٌ وَ بِسَتْرِ اَلْأَهَاوِیلِ مَصُونَهٌ وَ بِنِهَایَهِ اَلْعَدَمِ مَقْرُونَهٌ عَلَماً مِنَ اَللَّهِ تَعَالَى بِمَآیِلِ اَلْأُمُورِ وَ إِحَاطَهً بِحَوَادِثِ اَلدُّهُورِ وَ مَعْرِفَهً بِمَوَاقِعِ اَلْأُمُورِ اِبْتَعَثَهُ اَللَّهُ إِتْمَاماً لِأَمْرِهِ وَ عَزِیمَهً عَلَى إِمْضَاءِ حُکْمِهِ وَ إِنْفَاذاً لِمَقَادِیرِ رَحْمَتِهِ فَرَأَى اَلْأُمَمَ فِرَقاً فِی أَدْیَانِهَا عُکَّفاً عَلَى نِیرَانِهَا عَابِدَهً لِأَوْثَانِهَا مُنْکِرَهً لِلَّهِ مَعَ عِرْفَانِهَا فَأَنَارَ اَللَّهُ بِأَبِی مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ظُلَمَهَا وَ کَشَفَ عَنِ اَلْقُلُوبِ بُهَمَهَا وَ جَلَى عَنِ اَلْأَبْصَارِ غُمَمَهَا وَ قَامَ فِی اَلنَّاسِ بِالْهِدَایَهِ فَأَنْقَذَهُمْ مِنَ اَلْغَوَایَهِ وَ بَصَّرَهُمْ مِنَ اَلْعَمَایَهِ وَ هَدَاهُمْ إِلَى اَلدِّینِ اَلْقَوِیمِ وَ دَعَاهُمْ إِلَى اَلطَّرِیقِ اَلْمُسْتَقِیمِ ثُمَّ قَبَضَهُ اَللَّهُ إِلَیْهِ قَبْضَ رَأْفَهٍ وَ اِخْتِیَارٍ وَ رَغْبَهٍ وَ إِیْثَارٍ فَمُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ مِنْ تَعَبِ هَذِهِ اَلدَّارِ فِی رَاحَهٍ قَدْ حُفَّ بِالْمَلاَئِکَهِ اَلْأَبْرَارِ وَ رِضْوَانِ اَلرَّبِّ اَلْغَفَّارِ وَ مُجَاوَرَهِ اَلْمَلِکِ اَلْجَبَّارِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَى أَبِی نَبِیِّهِ وَ أَمِینِهِ وَ خِیَرَتِهِ مِنَ اَلْخَلْقِ وَ صَفِیِّهِ وَ اَلسَّلاَمُ عَلَیْهِ وَ رَحْمَهُ اَللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ ثُمَّ اِلْتَفَتَتْ إِلَى أَهْلِ اَلْمَجْلِسِ وَ قَالَتْ أَنْتُمْ عِبَادَ اَللَّهِ نُصْبُ أَمْرِهِ وَ نَهْیِهِ وَ حَمَلَهُ دِینِهِ وَ وَحْیِهِ وَ أُمَنَاءُ اَللَّهِ عَلَى أَنْفُسِکُمْ وَ بُلَغَاؤُهُ إِلَى اَلْأُمَمِ زَعِیمُ حَقٍّ لَهُ فِیکُمْ وَ عَهْدٌ قَدَّمَهُ إِلَیْکُمْ وَ بَقِیَّهٌ اِسْتَخْلَفَهَا عَلَیْکُمْ کِتَابُ اَللَّهِ اَلنَّاطِقُ وَ اَلْقُرْآنُ اَلصَّادِقُ وَ اَلنُّورُ اَلسَّاطِعُ وَ اَلضِّیَاءُ اَللاَّمِعُ بَیِّنَهٌ بَصَائِرُهُ مُنْکَشِفَهٌ سَرَائِرُهُ مُنْجَلِیَهٌ ظَوَاهِرُهُ مُغْتَبِطَهٌ بِهِ أَشْیَاعُهُ قَائِداً [قَائِدٌ] إِلَى اَلرِّضْوَانِ أَتْبَاعُهُ مُؤَدٍّ إِلَى اَلنَّجَاهِ اِسْتِمَاعُهُ بِهِ تُنَالُ حُجَجُ اَللَّهِ اَلْمُنَوَّرَهُ وَ عَزَائِمُهُ اَلْمُفَسَّرَهُ وَ مَحَارِمُهُ اَلْمُحَذَّرَهُ وَ بَیِّنَاتُهُ الْجَالِیَهُ وَ بَرَاهِینُهُ اَلْکَافِیَهُ وَ فَضَائِلُهُ اَلْمَنْدُوبَهُ وَ رُخَصُهُ اَلْمَوْهُوبَهُ وَ شَرَائِعُهُ اَلْمَکْتُوبَهُ فَجَعَلَ اَللَّهُ اَلْإِیمَانَ تَطْهِیراً لَکُمْ مِنَ اَلشِّرْکِ وَ اَلصَّلاَهَ تَنْزِیهاً لَکُمْ عَنِ اَلْکِبْرِ وَ اَلزَّکَاهَ تَزْکِیَهً لِلنَّفْسِ وَ نَمَاءً فِی اَلرِّزْقِ وَ اَلصِّیَامَ تَثْبِیتاً لِلْإِخْلاَصِ وَ اَلْحَجَّ تَشْیِیداً لِلدِّینِ وَ اَلْعَدْلَ تَنْسِیقاً لِلْقُلُوبِ وَ طَاعَتَنَا نِظَاماً لِلْمِلَّهِ وَ إِمَامَتَنَا أَمَاناً لِلْفُرْقَهِ وَ اَلْجِهَادَ عِزّاً لِلْإِسْلاَمِ وَ اَلصَّبْرَ مَعُونَهً عَلَى اِسْتِیجَابِ اَلْأَجْرِ وَ اَلْأَمْرَ بِالْمَعْرُوفِ مَصْلَحَهً لِلْعَامَّهِ وَ بِرَّ اَلْوَالِدَیْنِ وِقَایَهً مِنَ اَلسُّخْطِ وَ صِلَهَ اَلْأَرْحَامِ مَنْسَأَهً فِی اَلْعُمُرِ وَ مَنْمَاهً لِلْعَدَدِ وَ اَلْقِصَاصَ حَقْناً لِلدِّمَاءِ وَ اَلْوَفَاءَ بِالنَّذْرِ تَعْرِیضاً لِلْمَغْفِرَهِ وَ تَوْفِیَهَ اَلْمَکَایِیلِ وَ اَلْمَوَازِینِ تَغْیِیراً لِلْبَخْسِ وَ اَلنَّهْیَ عَنْ شُرْبِ اَلْخَمْرِ تَنْزِیهاً عَنِ اَلرِّجْسِ وَ اِجْتِنَابَ اَلْقَذْفِ حِجَاباً عَنِ اَللَّعْنَهِ وَ تَرْکَ اَلسَّرِقَهِ إِیجَاباً لِلْعِفَّهِ وَ حَرَّمَ اَللَّهُ اَلشِّرْکَ إِخْلاَصاً لَهُ بِالرُّبُوبِیَّهِ فَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ حَقَّ تُقٰاتِهِ وَ لاٰ تَمُوتُنَّ إِلاّٰ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ)
[۴] سوره مبارکه یاسین، آیه ۵۴ (فَالْیَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)
[۵] سوره مبارکه تحریم، آیه ۷ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَعْتَذِرُوا الْیَوْمَ ۖ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)
[۶] سوره مبارکه مائده، آیه ۱۰۵ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ ۖ لَا یَضُرُّکُمْ مَنْ ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ ۚ إِلَى اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ)
[۷] سوره مبارکه تکویر، آیه ۱۰
[۸] نهج البلاغه، خطبه ۱۰۹ (فَغَیْرُ مَوْصُوفٍ مَا نَزَلَ بِهِمْ؛ اجْتَمَعَتْ عَلَیْهِمْ سَکْرَهُ الْمَوْتِ وَ حَسْرَهُ الْفَوْتِ، فَفَتَرَتْ لَهَا أَطْرَافُهُمْ وَ تَغَیَّرَتْ لَهَا أَلْوَانُهُمْ، ثُمَّ ازْدَادَ الْمَوْتُ فِیهِمْ وُلُوجاً، فَحِیلَ بَیْنَ أَحَدِهِمْ وَ بَیْنَ مَنْطِقِهِ وَ إِنَّهُ لَبَیْنَ أَهْلِهِ یَنْظُرُ بِبَصَرِهِ وَ یَسْمَعُ بِأُذُنِهِ عَلَى صِحَّهٍ مِنْ عَقْلِهِ وَ بَقَاءٍ مِنْ لُبِّهِ، یُفَکِّرُ فِیمَ أَفْنَى عُمُرَهُ وَ فِیمَ أَذْهَبَ دَهْرَهُ، وَ یَتَذَکَّرُ أَمْوَالًا جَمَعَهَا أَغْمَضَ فِی مَطَالِبِهَا وَ أَخَذَهَا مِنْ مُصَرَّحَاتِهَا وَ مُشْتَبِهَاتِهَا، قَدْ لَزِمَتْهُ تَبِعَاتُ جَمْعِهَا وَ أَشْرَفَ عَلَى فِرَاقِهَا، تَبْقَى لِمَنْ وَرَاءَهُ [یُنَعَّمُونَ] یَنْعَمُونَ فِیهَا وَ یَتَمَتَّعُونَ بِهَا، فَیَکُونُ الْمَهْنَأُ لِغَیْرِهِ وَ الْعِبْءُ عَلَى ظَهْرِهِ وَ الْمَرْءُ قَدْ غَلِقَتْ رُهُونُهُ بِهَا، فَهُوَ یَعَضُّ یَدَهُ نَدَامَهً عَلَى مَا أَصْحَرَ لَهُ عِنْدَ الْمَوْتِ مِنْ أَمْرِهِ وَ یَزْهَدُ فِیمَا کَانَ یَرْغَبُ فِیهِ أَیَّامَ عُمُرِهِ، وَ یَتَمَنَّى أَنَ الَّذِی کَانَ یَغْبِطُهُ بِهَا وَ یَحْسُدُهُ عَلَیْهَا قَدْ حَازَهَا دُونَهُ؛ فَلَمْ یَزَلِ الْمَوْتُ یُبَالِغُ فِی جَسَدِهِ حَتَّى خَالَطَ لِسَانُهُ سَمْعَهُ، فَصَارَ بَیْنَ أَهْلِهِ لَا یَنْطِقُ بِلِسَانِهِ وَ لَا یَسْمَعُ بِسَمْعِهِ، یُرَدِّدُ طَرْفَهُ بِالنَّظَرِ فِی وُجُوهِهِمْ یَرَى حَرَکَاتِ أَلْسِنَتِهِمْ وَ لَا یَسْمَعُ رَجْعَ کَلَامِهِمْ؛ ثُمَّ ازْدَادَ الْمَوْتُ الْتِیَاطاً بِهِ [فَقَبَضَ بَصَرَهُ کَمَا قَبَضَ سَمْعَهُ] فَقُبِضَ بَصَرُهُ کَمَا قُبِضَ سَمْعُهُ وَ خَرَجَتِ الرُّوحُ مِنْ جَسَدِهِ فَصَارَ جِیفَهً بَیْنَ أَهْلِهِ قَدْ [أُوحِشُوا] أَوْحَشُوا مِنْ جَانِبِهِ وَ تَبَاعَدُوا مِنْ قُرْبِهِ، لَا یُسْعِدُ بَاکِیاً وَ لَا یُجِیبُ دَاعِیاً؛ ثُمَّ حَمَلُوهُ إِلَى مَخَطٍّ فِی الْأَرْضِ، فَأَسْلَمُوهُ فِیهِ إِلَى عَمَلِهِ وَ انْقَطَعُوا عَنْ زَوْرَتِهِ.
[۹] الخصال ، جلد ۱ ، صفحه ۷ (حَدَّثَنَا أَبُو اَلْحَسَنِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَسَدٍ اَلْأَسَدِیِّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَرِیرٍ وَ اَلْحَسَنُ بْنُ عُرْوَهَ وَ عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْوَهْبِیُّ قَالُوا حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ حُمَیْدٍ قَالَ حَدَّثَنَا زَافِرُ بْنُ سُلَیْمَانَ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُیَیْنَهَ عَنْ أَبِی حَازِمٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ سَعْدٍ قَالَ: جَاءَ جَبْرَئِیلُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ إِلَى اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ عِشْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مَیِّتٌ وَ أَحْبِبْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مُفَارِقُهُ وَ اِعْمَلْ مَا شِئْتَ فَإِنَّکَ مَجْزِیٌّ بِهِ وَ اِعْلَمْ أَنَّ شَرَفَ اَلرَّجُلِ قِیَامُهُ بِاللَّیْلِ وَ عِزَّهُ اِسْتِغْنَاؤُهُ عَنِ اَلنَّاسِ .)
[۱۰] سوره مبارکه احزاب، آیه ۲۱ (لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِمَنْ کَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَکَرَ اللَّهَ کَثِیرًا)
[۱۱] سوره مبارکه زمر، آیه ۴۲ (اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا ۖ فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضَىٰ عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَیُرْسِلُ الْأُخْرَىٰ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ)
[۱۲] جامع الأخبار ، جلد ۱ ، صفحه ۴۰ (وَ قَالَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: اَلْقُرْآنُ مَأْدُبَهُ اَللَّهِ فَتَعَلَّمُوا مَأْدُبَهَ اَلْقُرْآنِ [اَللَّهِ] مَا اِسْتَطَعْتُمْ إِنَّ هَذَا اَلْقُرْآنَ هُوَ حَبْلُ اَللَّهِ وَ هُوَ اَلنُّورُ اَلْمُبِینُ وَ اَلشِّفَاءُ اَلنَّافِعُ فَاقْرَءُوهُ فَإِنَّ اَللَّهَ یَأْجُرُکُمْ عَلَى تِلاَوَتِهِ بِکُلِّ حَرْفٍ عَشْرَ حَسَنَاتٍ أَمَا إِنِّی لاَ أَقُولُ الم حَرْفٌ وَاحِدٌ وَ لَکِنْ أَلِفٌ وَ لاَمٌ وَ مِیمٌ ثَلاَثُونَ حَسَنَهً .)
[۱۳] الکافی ، جلد ۲ ، صفحه ۶۰۳ (وَ بِإِسْنَادِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : تَعَلَّمُوا اَلْقُرْآنَ فَإِنَّهُ یَأْتِی یَوْمَ اَلْقِیَامَهِ صَاحِبَهُ فِی صُورَهِ شَابٍّ جَمِیلٍ شَاحِبِ اَللَّوْنِ فَیَقُولُ لَهُ اَلْقُرْآنُ أَنَا اَلَّذِی کُنْتُ أَسْهَرْتُ لَیْلَکَ وَ أَظْمَأْتُ هَوَاجِرَکَ وَ أَجْفَفْتُ رِیقَکَ وَ أَسَلْتُ دَمْعَتَکَ أَئُولُ مَعَکَ حَیْثُمَا أُلْتَ وَ کُلُّ تَاجِرٍ مِنْ وَرَاءِ تِجَارَتِهِ وَ أَنَا اَلْیَوْمَ لَکَ مِنْ وَرَاءِ تِجَارَهِ کُلِّ تَاجِرٍ وَ سَیَأْتِیکَ کَرَامَهٌ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَأَبْشِرْ فَیُؤْتَى بِتَاجٍ فَیُوضَعُ عَلَى رَأْسِهِ وَ یُعْطَى اَلْأَمَانَ بِیَمِینِهِ وَ اَلْخُلْدَ فِی اَلْجِنَانِ بِیَسَارِهِ وَ یُکْسَى حُلَّتَیْنِ ثُمَّ یُقَالُ لَهُ اِقْرَأْ وَ اِرْقَهْ فَکُلَّمَا قَرَأَ آیَهً صَعِدَ دَرَجَهً وَ یُکْسَى أَبَوَاهُ حُلَّتَیْنِ إِنْ کَانَا مُؤْمِنَیْنِ ثُمَّ یُقَالُ لَهُمَا هَذَا لِمَا عَلَّمْتُمَاهُ اَلْقُرْآنَ .)
[۱۴] الکافی ، جلد ۲ ، صفحه ۱۹۱ (أَبُو عَلِیٍّ اَلْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَلْجَبَّارِ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ مَنْصُورٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ أَبِی اَلْیَقْظَانِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ عَنْ حَقِّ اَلْمُؤْمِنِ عَلَى اَلْمُؤْمِنِ قَالَ فَقَالَ حَقُّ اَلْمُؤْمِنِ عَلَى اَلْمُؤْمِنِ أَعْظَمُ مِنْ ذَلِکَ لَوْ حَدَّثْتُکُمْ لَکَفَرْتُمْ إِنَّ اَلْمُؤْمِنَ إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ مِنْ قَبْرِهِ یَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ بِالْکَرَامَهِ مِنَ اَللَّهِ وَ اَلسُّرُورِ فَیَقُولُ لَهُ بَشَّرَکَ اَللَّهُ بِخَیْرٍ قَالَ ثُمَّ یَمْضِی مَعَهُ یُبَشِّرُهُ بِمِثْلِ مَا قَالَ وَ إِذَا مَرَّ بِهَوْلٍ قَالَ لَیْسَ هَذَا لَکَ وَ إِذَا مَرَّ بِخَیْرٍ قَالَ هَذَا لَکَ فَلاَ یَزَالُ مَعَهُ یُؤْمِنُهُ مِمَّا یَخَافُ وَ یُبَشِّرُهُ بِمَا یُحِبُّ حَتَّى یَقِفَ مَعَهُ بَیْنَ یَدَیِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذَا أَمَرَ بِهِ إِلَى اَلْجَنَّهِ قَالَ لَهُ اَلْمِثَالُ أَبْشِرْ فَإِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ أَمَرَ بِکَ إِلَى اَلْجَنَّهِ قَالَ فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَکَ اَللَّهُ تُبَشِّرُنِی مِنْ حِینِ خَرَجْتُ مِنْ قَبْرِی وَ آنَسْتَنِی فِی طَرِیقِی وَ خَبَّرْتَنِی عَنْ رَبِّی قَالَ فَیَقُولُ أَنَا اَلسُّرُورُ اَلَّذِی کُنْتَ تُدْخِلُهُ عَلَى إِخْوَانِکَ فِی اَلدُّنْیَا خُلِقْتُ مِنْهُ لِأُبَشِّرَکَ وَ أُونِسَ وَحْشَتَکَ: . مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ اِبْنِ فَضَّالٍ : مِثْلَهُ .)
[۱۵] بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار علیهم السلام ، جلد ۴۳ ، صفحه ۱۷۴ (قَالَتْ ثُمَّ رَجَعَتْ إِلَى مَنْزِلِهَا وَ أَخَذَتْ بِالْبُکَاءِ وَ اَلْعَوِیلِ لَیْلَهَا وَ نَهَارَهَا وَ هِیَ لاَ تَرْقَأُ دَمْعَتُهَا وَ لاَ تَهْدَأُ زَفْرَتُهَا وَ اِجْتَمَعَ شُیُوخُ أَهْلِ اَلْمَدِینَهِ وَ أَقْبَلُوا إِلَى أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَقَالُوا لَهُ یَا أَبَا اَلْحَسَنِ إِنَّ فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ تَبْکِی اَللَّیْلَ وَ اَلنَّهَارَ فَلاَ أَحَدٌ مِنَّا یَتَهَنَّأُ بِالنَّوْمِ فِی اَللَّیْلِ عَلَى فُرُشِنَا وَ لاَ بِالنَّهَارِ لَنَا قَرَارٌ عَلَى أَشْغَالِنَا وَ طَلَبِ مَعَایِشِنَا وَ إِنَّا نُخْبِرُکَ أَنْ تَسْأَلَهَا إِمَّا أَنْ تَبْکِیَ لَیْلاً أَوْ نَهَاراً فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ حُبّاً وَ کَرَامَهً فَأَقْبَلَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ حَتَّى دَخَلَ عَلَى فَاطِمَهَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ وَ هِیَ لاَ تُفِیقُ مِنَ اَلْبُکَاءِ وَ لاَ یَنْفَعُ فِیهَا اَلْعَزَاءُ فَلَمَّا رَأَتْهُ سَکَنَتْ هُنَیْئَهً لَهُ فَقَالَ لَهَا یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ إِنَّ شُیُوخَ اَلْمَدِینَهِ یَسْأَلُونِّی أَنْ أَسْأَلَکِ إِمَّا أَنْ تَبْکِینَ أَبَاکِ لَیْلاً وَ إِمَّا نَهَاراً فَقَالَتْ یَا أَبَا اَلْحَسَنِ مَا أَقَلَّ مَکْثِی بَیْنَهُمْ وَ مَا أَقْرَبَ مَغِیبِی مِنْ بَیْنِ أَظْهُرِهِمْ فَوَ اَللَّهِ لاَ أَسْکُتُ لَیْلاً وَ لاَ نَهَاراً أَوْ أَلْحَقَ بِأَبِی رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ لَهَا عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ اِفْعَلِی یَا بِنْتَ رَسُولِ اَللَّهِ مَا بَدَا لَکِ ثُمَّ إِنَّهُ بَنَى لَهَا بَیْتاً فِی اَلْبَقِیعِ نَازِحاً عَنِ اَلْمَدِینَهِ یُسَمَّى بَیْتَ اَلْأَحْزَانِ وَ کَانَتْ إِذَا أَصْبَحَتْ قَدَّمَتِ اَلْحَسَنَ وَ اَلْحُسَیْنَ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ أَمَامَهَا وَ خَرَجَتْ إِلَى اَلْبَقِیعِ بَاکِیَهً فَلاَ تَزَالُ بَیْنَ اَلْقُبُورِ بَاکِیَهً فَإِذَا جَاءَ اَللَّیْلُ أَقْبَلَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ إِلَیْهَا وَ سَاقَهَا بَیْنَ یَدَیْهِ إِلَى مَنْزِلِهَا وَ لَمْ تَزَلْ عَلَى ذَلِکَ إِلَى أَنْ مَضَى لَهَا بَعْدَ مَوْتِ أَبِیهَا سَبْعَهٌ وَ عِشْرُونَ یَوْماً وَ اِعْتَلَّتِ اَلْعِلَّهَ اَلَّتِی تُوُفِّیَتْ فِیهَا فَبَقِیَتْ إِلَى یَوْمِ اَلْأَرْبَعِینَ وَ قَدْ صَلَّى أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ صَلاَهَ اَلظُّهْرِ وَ أَقْبَلَ یُرِیدُ اَلْمَنْزِلَ إِذَا اِسْتَقْبَلَتْهُ اَلْجَوَارِی بَاکِیَاتٍ حَزِینَاتٍ فَقَالَ لَهُنَّ مَا اَلْخَبَرُ وَ مَا لِی أَرَاکُنَّ مُتَغَیَّرَاتِ اَلْوُجُوهِ وَ اَلصُّوَرِ فَقُلْنَ یَا أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ أَدْرِکْ اِبْنَهَ عَمِّکَ اَلزَّهْرَاءَ عَلَیْهَا السَّلاَمُ وَ مَا نَظُنُّکَ تُدْرِکُهَا فَأَقْبَلَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ مُسْرِعاً حَتَّى دَخَلَ عَلَیْهَا وَ إِذَا بِهَا مُلْقَاهٌ عَلَى فِرَاشِهَا وَ هُوَ مِنْ قَبَاطِیِّ مِصْرَ وَ هِیَ تَقْبِضُ یَمِیناً وَ تَمُدُّ شِمَالاً فَأَلْقَى اَلرِّدَاءَ عَنْ عَاتِقِهِ وَ اَلْعِمَامَهَ عَنْ رَأْسِهِ وَ حَلَّ أَزْرَارَهُ وَ أَقْبَلَ حَتَّى أَخَذَ رَأْسَهَا وَ تَرَکَهُ فِی حَجْرِهِ وَ نَادَاهَا یَا زَهْرَاءُ فَلَمْ تُکَلِّمْهُ فَنَادَاهَا یَا بِنْتَ مُحَمَّدٍ اَلْمُصْطَفَى فَلَمْ تُکَلِّمْهُ فَنَادَاهَا یَا بِنْتَ مَنْ حَمَلَ اَلزَّکَاهَ فِی طَرَفِ رِدَائِهِ وَ بَذَلَهَا عَلَى اَلْفُقَرَاءِ فَلَمْ تُکَلِّمْهُ فَنَادَاهَا یَا اِبْنَهَ مَنْ صَلَّى بِالْمَلاَئِکَهِ فِی اَلسَّمَاءِ مَثْنَى مَثْنَى فَلَمْ تُکَلِّمْهُ فَنَادَاهَا یَا فَاطِمَهُ کَلِّمِینِی فَأَنَا اِبْنُ عَمِّکَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ قَالَ فَفَتَحَتْ عَیْنَیْهَا فِی وَجْهِهِ وَ نَظَرَتْ إِلَیْهِ وَ بَکَتْ وَ بَکَى وَ قَالَ مَا اَلَّذِی تَجِدِینَهُ فَأَنَا اِبْنُ عَمِّکِ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ فَقَالَتْ یَا اِبْنَ اَلْعَمِّ إِنِّی أَجِدُ اَلْمَوْتَ اَلَّذِی لاَ بُدَّ مِنْهُ وَ لاَ مَحِیصَ عَنْهُ وَ أَنَا أَعْلَمُ أَنَّکَ بَعْدِی لاَ تَصْبِرُ عَلَى قِلَّهِ اَلتَّزْوِیجِ فَإِنْ أَنْتَ تَزَوَّجْتَ اِمْرَأَهً اِجْعَلْ لَهَا یَوْماً وَ لَیْلَهً وَ اِجْعَلْ لِأَوْلاَدِی یَوْماً وَ لَیْلَهً یَا أَبَا اَلْحَسَنِ وَ لاَ تَصِحْ فِی وُجُوهِهِمَا فَیُصْبِحَانِ یَتِیمَیْنِ غَرِیبَیْنِ مُنْکَسِرَیْنِ فَإِنَّهُمَا بِالْأَمْسِ فَقَدَا جَدَّهُمَا وَ اَلْیَوْمَ یَفْقِدَانِ أُمَّهُمَا فَالْوَیْلُ لِأُمَّهٍ تَقْتُلُهُمَا وَ تُبْغِضُهُمَا ثُمَّ أَنْشَأَتْ تَقُولُ اِبْکِنِی إِنْ بَکَیْتَ یَا خَیْرَ هَادٍ وَ اِسْبِلِ اَلدَّمْعَ فَهُوَ یَوْمُ اَلْفِرَاقِ یَا قَرِینَ اَلْبَتُولِ أُوصِیکَ بِالنَّسْلِ فَقَدْ أَصْبَحَا حَلِیفَ اِشْتِیَاقٍ اِبْکِنِی وَ اِبْکِ لِلْیَتَامَى وَ لاَ تَنْسَ قَتِیلَ اَلْعِدَى بِطَفِّ اَلْعِرَاقِ فَارَقُوا فَأَصْبَحُوا یَتَامَى حَیَارَى یَحْلِفُ اَللَّهَ فَهُوَ یَوْمُ اَلْفِرَاقِ)
[۱۶] المناقب ، جلد ۴ ، صفحه ۹۹ (فَطَعَنَهُ مُرَّهُ بْنُ مُنْقِذٍ اَلْعَبْدِیُّ عَلَى ظَهْرِهِ غَدْراً فَضَرَبُوهُ بِالسَّیْفِ فَقَالَ اَلْحُسَیْنُ عَلَى اَلدُّنْیَا بَعْدَکَ اَلْعَفَا وَ ضَمَّهُ إِلَى صَدْرِهِ وَ أَتَى بِهِ إِلَى بَابِ اَلْفُسْطَاطِ فَصَارَتْ أُمُّهُ شَهْرَبَانُویَهْ وَ لَهِیَ تَنْظُرُ إِلَیْهِ وَ لاَ تَتَکَلَّمُ فَبَقِیَ اَلْحُسَیْنُ وَحِیداً وَ فِی حَجْرِهِ عَلِیٌّ اَلْأَصْغَرُ فَرُمِیَ إِلَیْهِ بِسَهْمٍ فَأَصَابَ حَلْقَهُ فَجَعَلَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ یَأْخُذُ اَلدَّمَ مِنْ نَحْرِهِ فَیَرْمِیهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ فَمَا یَرْجِعُ مِنْهُ شَیْءٌ وَ یَقُولُ لاَ یَکُونُ أَهْوَنَ عَلَیْکَ مِنْ فَصِیلٍ ثُمَّ قَالَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ اِئْتُونِی بِثَوْبٍ لاَ یُرْغَبُ فِیهِ أَلْبَسُهُ غَیْرِ ثِیَابِی لاَ أُجَرَّدُ فَإِنِّی مَقْتُولٌ مَسْلُوبٌ فَأَتَوْهُ بِتُبَّانٍ فَأَبَى أَنْ یَلْبَسَهُ وَ قَالَ هَذَا لِبَاسُ أَهْلِ اَلذِّمَّهِ ثُمَّ أَتَوْهُ بِشَیْءٍ أَوْسَعَ مِنْهُ دُونَ اَلسَّرَاوِیلِ وَ فَوْقَ اَلتُّبَّانِ فَلَبِسَهُ ثُمَّ وَدَّعَ اَلنِّسَاءَ وَ کَانَتْ سُکَیْنَهُ تَصِیحُ فَضَمَّهَا إِلَى صَدْرِهِ وَ قَالَ سَیَطُولُ بَعْدِی یَا سُکَیْنَهُ فَاعْلَمِی مِنْکِ اَلْبُکَاءُ إِذَا اَلْحَمَامُ دَهَانِی لاَ تُحْرِقِی قَلْبِی بِدَمْعِکِ حَسْرَهً مَا دَامَ مِنِّی اَلرُّوحُ فِی جُثْمَانِی وَ إِذَا قُتِلْتُ فَأَنْتِ أَوْلَى بِالَّذِی تَأْتِینَهُ یَا خَیْرَهَ اَلنِّسْوَانِ)
پاسخ دهید