منصور با آن همه دستور کشتن  ها که مى  داد، در مرضى که منجر به مرگش شد گفت: « رُدُّونى إِلى حَرَمِ رَبّى! » یعنى، مرا به حرم پروردگارم برگردانید.  ر.ک: تاریخ الطبرى، ج ۶، ص ۳۵۰؛ تاریخ ابن خلدون، ج ۳، ص ۲۰۵: « بادِرْ بى إِلى حَرَمِ رَبّى. » مى خواهم در حرم بمیرم نه خارج از حرم. « معاویه » هم دم مرگ گفت: « خَلّوا بَیْنى وَ بَیْنَ أَرْحَمِ الّراحِمینَ! » مرا به خداوند ارحم الراحمین بسپارید و کنار بروید.

ما منکر نیستیم که انسان باید در اوقات پایان زندگى و دم مرگ به رحمت پروردگار امید داشته باشد؛ ولى غرض ما بیان قابلیّت انسان، در غایت قوس صعود و غایت قوس نزول است، نظیر سلمان و معاویه.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد