مؤمن اگر بنایش را به این بگذارد که هر مطلبی که در بادیِ نظرش نفهمد نفی نماید، از ایمان خارج می‌شود؛ بلکه به مقتضای دستور العمل امام صادق (ع) بعد از تأمّل و تحقیق هم اگر نفهمد، هر گاه ردّ و انکار بنماید، و این ردّ را رای خودش مذهب اخذ کند و به این تدیّن نماید، از ایمان خارج می‌شود!

و خوب است که انسان در این جمله از مطالب ]معارف الهی و اسرار دینی[، اگر در کلمات انبیاء و اولیاء و علمای حقّه برایش مشکل بشود و به کنهش نرسد، به خداوند واهبُ العلم و العقل تضرّع نموده و قصدش را خالص نماید و مکرّراً در کلمات ایشان فکر نماید؛ و اگر از اتقیای علماء ]علمای پرهیزگار[ دستش برسد، سؤال نماید؛ حکماً خداوند عالم یا همان مطلب را بر او می‌فهماند و یا راه فهمیدنش را یاد می‌دهد.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۴۹