شیخ صدوق به سند خود از علی بن ابی‌طالب (ع) روایت کرده که حضرت فرمود:
زمانی، من، فاطمه، حسن و حسین (ع)، نزد پیامبر اکرم (ص) بودیم، ناگهان به طرف ما نگاه کرده گریست گفتم: ای پیامبر اکرم (ص)! چه چیز، باعث گریستن شما شد؟ فرمود: بر آن چه ÷س از من با شما می‌کنند، می‌گریم گفتم: ای رسول خدا (ص)! چه می‌کنند؟ فرمود: از زخم آن ضربه‌ای که بر فرق تو می‌زنند، از آن سیلی که بر گونه‌ی فاطمه (ع) می‌نوازند، از نیزه‌ای که بر ران حسن (ع) فرو برده و زهری که با آن، مسمومش می‌سازند و نیز بر شهادت حسین (ع) اشک می‌ریزیم.
علی (ع) می‌فرماید: آن‌گاه، همه‌ی اهل بیت (ع) گریستند. گفتم: ای رسول خدا! گویا پروردگار متعال ما را تنها برای بلا و مصیبت آفریده است. آن حضرت فرمود: ای علی! بشارت باد تو را که خدای متعال با من پیمان بسته است که تو را دوست ندارد، مگر مؤمن و دشمن نمی‌دارد، مگر منافق.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ، قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى الْعَطَّارُ جَمِیعاً عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ یَحْیَى بْنِ عِمْرَانَ الْأَشْعَرِیِّ، قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الرَّازِیُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَهَ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عُتْبَهَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی طَالِبٍ (ع) قَالَ: بَیْنَا أَنَا وَ فَاطِمَهُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) إِذِ الْتَفَتَ إِلَیْنَا فَبَکَى، فَقُلْتُ: مَا یُبْکِیکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ، فَقَالَ: أَبْکِی مِمَّا یُصْنَعُ بِکُمْ بَعْدِی. فَقُلْتُ: وَ مَا ذَاکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ؟ قَالَ: أَبْکِی مِنْ ضَرْبَتِکَ عَلَى الْقَرْنِ وَ لَطْمِ فَاطِمَهَ خَدَّهَا وَ طَعْنَهِ الْحَسَنِ فِی الْفَخِذِ وَ السَّمِّ الَّذِی یُسْقَى وَ قَتْلِ الْحُسَیْنِ، قَالَ: فَبَکَى أَهْلُ الْبَیْتِ جَمِیعاً، فَقُلْتُ: یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا خَلَقَنَا رَبُّنَا إِلَّا لِلْبَلَاءِ، قَالَ: أَبْشِرْ یَا عَلِیُّ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ قَدْ عَهِدَ إِلَیَّ أَنَّهُ لَا یُحِبُّکَ إِلَّا مُؤْمِنٌ وَ لَا یُبْغِضُکَ إِلَّا مُنَافِقٌ.[۱]
[۱] ـ الامالی ۱۱۵، المناقب لابن شهر آشوب ۲: ۲۰۹ بعض الروایه، البحار ۲۸: ۵۱ ح ۲۰ عن الامالی.
پاسخ دهید