در منطقه‌ی عملیّاتی جنوب، در حاشیه‌ی رود بهمنشیر مستقرّ بودیم. عملیّات تازه آغاز شده بود که بناگاه توسّط دشمن، بمباران شیمیایی شدیم. در یک لحظه، نظم و ترتیب جبهه‌ی دفاع به هم خورد. هوا به شدّت آلوده شد، دودِ خفقان‌آور فضا را پر کرد. برخی از برادران دچار حالت خفگی شدند و بیهوش و بی حسّ بر خاک غلتیدند. بعضی از همسنگران، به سنگرها پناه بردند تا خود را زیر پوشش لباس‌ها و پتوها از خطر مسمومیّت مرگبار حفظ نمایند.

حاج میر محمد بنی‌هاشمی همچون شیری غُرّان به امداد برادران شتافت و چنان اراده و ایثار و از خود گذشتگی نشان داد که رزمندگانی که گرفتار حالت خفگی شده بودند، به جای امن انتقال یافتند؛ او خودش یک یک آن عزیزان را بر دوش می‌گرفت و به سرعت از مهلکه خارج می‌کرد. در نتیجه‌ی فداکاری‌های شهید بنی‌هاشمی، رزمندگان ما نجات یافتند.

چنانچه او در این جبهه حضور نمی‌داشت، خیلی از بچّه‌ها زخمی و یا شهید می شدند و امروز برخی از برادران که در قید حیات هستند، نجات جانشان را مدیون و مرهون ایثار و شهامت آن شهید دلاور می‌باشند.»

رسم خوبان ۲۳ – تهوّر و شهامت،  ص ۹۴ و ۹۵٫/ حماسه‌ی دو لاله، صص ۱۳۰ – ۱۲۹٫