راه‌کارها

الف. تغذیه مناسب

معمولاً اوّلین نکته‌ای که در رابطه با این نوع بچّه‌ها بررسی می‌شود، بحث تغذیه‌ است. متأسّفانه امروزه درصد بالایی از کودکان زیر هفت سال تغذیه‌ی مناسبی ندارند و یا در زمان مناسب آن را تناول نمی‌کنند.

ب. عدم برنامه ریزی

نکته‌ی دوّم عدم برنامه ریزی برای کودکان است. برخی از پدر و مادرها فرزندشان را بی هدف در خانه رها می‌کنند؛ لذا همین امر باعث می‌شود که آزار رسانی او به اعضای خانواد بیشتر شود. امام صادق علیه السّلام می‌فرمایند: “دَعِ ابْنَکَ یَلْعَبُ سَبْعَ سِنِینَ”[۱] فرزندان خود را آزاد بگذارید که بازی کنند. یعنی بهترین برنامه ریزی برای بچّه‌ها در سنین زیر هفت سال، بازی است.

ج. عدم توجّه به فرزند

گاهی اوقات عامل پرخاشگری در بچّه‌ها، عدم توجّه والدین به آن‌ها است؛ مثلاً وقتی کودک مادرش را چند بار صدا می‌زند و او توجّهی نمی‌کند، در دفعه بعد بلند‌تر او را صدا می‌زند. مادر با این رفتار به کودک می‌فهماند که برای رسیدن به خواسته‌هایش باید جیغ بزند.

د. عدم پاسخ گویی به خواسته‌های غیر منطقی

اگر فرزندی از راه‌ غیر منطقی می‌خواهد به خواسته‌هایش برسد، والدین نباید به او پاسخ دهند؛ مثلاً اگر بچّه‌ای با فریاد زدن می‌خواهد وسیله‌ای را به دست آورد، پدر و مادر نباید به او اعتنا کنند؛ چراکه ممکن است این رویه در او نهادینه شود و در آینده خواسته‌هایش را به این روش مطرح کند.

ه. تعادل در محبت

گاهی اوقات بچّه‌ها به خاطر محبت بیش از اندازه، پرتوقع می‌شوند و این حالت‌ها را از خود بروز می‌دهند.

و. داشتن هم بازی

ششمین نکته، در مورد تنهایی کودکان است. بچّه‌ها در سن ۴ سالگی نیاز به همبازی دارند و اگر مدام پیش پدر ومادرشان باشند، بهانه گیر می‌شوند. حتّی ما بزرگترها نیز همین طور هستیم؛ یعنی اگر دائم در کنار فردی که سنّ و سال بالایی دارد باشیم به تدریج خسته می‌شویم.

پی نوشت

[۱]– الکافی، ج‏۶، ص ۴۶٫