سفر آخر، هنگام خداحافظی، عکس فرزندمان – الهام – را از جیبش بیرون آورد و تحویلم داد، بدون هیچ حرف و سخنی!

با تعجب نظاره‌گر رفتارش بودم. به الهام علاقه‌ی عجیبی داشت و عکسش همیشه همراهش بود. دراعزام‌های قبلی، از لذت نگاه کردن به عکس فرزندمان بارها حرف زده بود. در آخرین نامه‌اش راز این کارش را آشکار نمود.

-‌ »من عکس را به این خاطر به شما دادم تا تحت تأثیر قرار نگیرم، تا مرا از جبهه باز ندارد، می‌خواهم راهم را بروم.»

رسم خوبان ۱۷- تعهد و عمل به وظیفه، ص ۵۹٫/ بالا بلندان، ص ۱۳۷٫