شیخ مفید گوید:
حسین (ع) از حاجز به سمت کوفه به راه افتاد. به آبی از آب‌های عرب رسید. آن‌جا با عبد الله بن مطیع عدوی که آن‌جا فرود آمده بود دیدار کرد. وی چون امام را دید، گفت: پدر و مادرم به فدایت! این‌جا چرا آمده‌ای؟ و او را فرود آورد. امام حسین (ع) فرمود: خبر داری که معاویه مرده است. عراقیان مرا به سوی خود خوانده اند. عبد الله گفت: ای پسر پیامبر! مبادا حرمت اسلام و احترام تو هتک شود! تو را به خدا حرمت قریش و حرمت عرب را نگهدار. به خدا اگر قدرتی را که در دست بنی امیّه است طلب کنی تو را می‌کشند و اگر تو را بکشند، پس از تو دیگر هیچ کشتنی برایشان مهم نیست. حرمت اسلام و قریش و عرب شکسته می‌شود. چنین نکن، به کوفه مرو و خود را در معرض بنی امیّه قرار نده.
حسین (ع) به راه خود ادامه داد. ابن زیاد هم همۀ راه‌های بین واقصه تا راه شام تا بصره را مأمور گذاشته بود و نمی‌گذاشتند کسی وارد شود یا خارج گردد. حسین (ع) بی‌خبر از این‌ها آمد تا به بادیه‌نشینان رسید و از آنان پرسید. گفتند: به خدا خبر نداریم، جز این‌که نمی‌توانیم وارد گردیم یا خارج شویم، و امام به راه خود ادامه داد.
قال شیخ المفید:
ثُمَّ أَقْبَلَ الْحُسَیْنُ (ع) مِنَ الْحَاجِرِ یَسِیرُ نَحْوَ الْکُوفَهِ فَانْتَهَى إِلَى مَاءٍ مِنْ مِیَاهِ الْعَرَبِ فَإِذَا عَلَیْهِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُطِیعٍ الْعَدَوِیُّ وَ هُوَ نَازِلٌ بِهِ فَلَمَّا رَأَى الْحُسَیْنَ (ع) قَامَ إِلَیْهِ فَقَالَ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا ابْنَ رَسُول اللَّهِ مَا أَقْدَمَکَ وَ احْتَمَلَهُ وَ أَنْزَلَهُ. فَقَالَ لَهُ الْحُسَیْنُ (ع) کَانَ مِنْ مَوْتِ مُعَاوِیَهَ مَا قَدْ بَلَغَکَ فَکَتَبَ إِلَیَّ أَهْلُ الْعِرَاقِ یَدْعُونَنِی إِلَى أَنْفُسِهِمْ- فَقَالَ لَهُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُطِیعٍ أُذَکِّرُکَ اللَّهَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ حُرْمَهَ الْإِسْلَامِ أَنْ تُنْتَهَکَ أَنْشُدُکَ اللَّهَ فِی حُرْمَهِ قُرَیْشٍ أَنْشُدُکَ اللَّهَ فِی حُرْمَهِ الْعَرَبِ فَوَ اللَّهِ لَئِنْ طَلَبْتَ مَا فِی أَیْدِی بَنِی أُمَیَّهَ لَیَقْتُلُنَّکَ وَ لَئِنْ قَتَلُوکَ لَا یَهَابُوا بَعْدَکَ أَحَداً أَبَداً وَ اللَّهِ إِنَّهَا لَحُرْمَهُ الْإِسْلَامِ تُنْتَهَکُ وَ حُرْمَهُ قُرَیْشٍ وَ حُرْمَهُ الْعَرَبِ فَلَا تَفْعَلْ وَ لَا تَأْتِ الْکُوفَهَ وَ لَا تُعَرِّضْ نَفْسَکَ لِبَنِی أُمَیَّهَ فَأَبَى الْحُسَیْنُ (ع) إِلَّا أَنْ یَمْضِیَ. وَ کَانَ عُبَیْدُ اللَّهِ بْنُ زِیَادٍ أَمَرَ فَأُخِذَ مَا بَیْنَ وَاقِصَهَ إِلَى طَرِیقِ الشَّامِ إِلَى طَرِیقِ الْبَصْرَهِ فَلَا یَدَعُونَ أَحَداً یَلِجُ وَ لَا أَحَداً یَخْرُجُ وَ أَقْبَلَ الْحُسَیْنُ (ع) لَا یَشْعُرُ بِشَیْءٍ حَتَّى لَقِیَ الْأَعْرَابَ فَسَأَلَهُمْ فَقَالُوا لَا وَ اللَّهِ مَا نَدْرِی غَیْرَ أَنَّا لَا نَسْتَطِیعُ أَنْ نَلِجَ أَوْ نَخْرُجَ فَسَارَ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ. [۱]
[۱]– الارشاد: ۲۲۰، الأخبار الطوال: ۲۲۸، ذکر هذا اللقاء بین المدینه و مکّه و هو الصحیح، تاریخ الطبری ۳: ۳۰۱، مقتل الخوارزمی ۱: ۲۲۷، البحار ۴۴: ۳۷۰، العوالم ۱۷: ۲۲۱، اعیان الشیعه ۱: ۵۹۴، وقعه الطف: ۱۶۰ مع اختلاف فی بعضها.
پاسخ دهید