شیخ مفید با سند خویش از امام صادق (ع) چنین روایت می‌کند:
چون امام حسین (ع) از مدینه بیرون شد، گروه‌هایی از فرشتگان نشاندار، با سلاح‌هایی در دست و سوار بر اسبان بهشتی او را دیدار نموده و به او سلام کرده و گفتند: ای حجّت خدا بر مردم پس از جد و پدر و مادرش! خدای سبحان در جاهای متعدّد، جدّ تو را به وسیله‌ی ما یاری رساند. اکنون هم ما را به امداد تو فرستاده است. به آنان فرمود: وعده‌گاه ما کنار قبر و محلّ شهادتم که کربلاست. وقتی وارد کربلا شدم پیش من آیید. گفتند: ای حجّت خدا! فرمانمان ده تا بشنویم و اطاعت کنیم. آیا از دشمنی که با تو برخورد می‌کند بیم داری تا با تو باشیم؟ فرمود: آنان راهی بر من ندارند و آسیبی به من نمی‌رسانند تا آن‌که به آن سرزمین برسم.
گروه‌هایی از جنّیان مسلمان نزد او آمدند و گفتند: ای سرور ما! ما پیروان و یاور توییم. هر دستوری که داری بده. اگر فرمان دهی که در همین‌جا که هستی همه‌ی دشمنانت را نابود کنیم، چنان می‌کنیم. حسین (ع) آنان را دعای خیر کرد و به ایشان فرمود: آیا این آیه‌ی قرآن را که بر جدّم رسول خدا نازل شده نخوانده‌اید که: «هر جا باشید، مرگ به سراغتان می‌آید، هر چند در برج‌های استوار باشید.» و فرموده است: «آنان که شهادت بر آنان نوشته شده، به شهادتگاه خویش بیرون خواهند شد.» اگر من همین‌جا بمانم، پس این مردم بدبخت با چه چیزی آزموده شوند؟ و چه کسی در جایگاه من در کربلا بیارمد؟ آن روز که خداوند، زمین را گسترد، کربلا را برگزید و پناهگاه شیعیانم و مایه‌ی ایمنی در دنیا و آخرت برای آنان قرار داد. ولی روز شنبه، روز عاشورا حاضر می‌شوید که در آخر آن روز کشته می‌شوم و پس از من هیچ کس از خانواده و خویشان و برادرانم نمی‌مانند که تعقیب شوند و سر مرا نزد یزید ملعون می‌برند.
جنّیان گفتند: ای حبیب خدا و فرزند حبیب خدا! به خدا سوگند اگر نبود این‌که اطاعت فرمانت لازم است و مخالفت با آن بر ما جایز نیست، همه‌ی دشمنانت را پیش از آن‌که به تو برسند نابود می‌کردیم. امام به آنان فرمود: به خدا قسم قدرت ما بر نابود کردن آنان از شما بیشتر است، ولی «تا هر کس هلاک شود و هر کس زنده می‌ماند، با حجّت و دلیل زنده بماند.»
قال محمّد بن أبی طالب:
و قَالَ شَیْخُنَا الْمُفِیدُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَمَّا سَارَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ مِنَ الْمَدِینَهِ لَقِیَهُ أَفْوَاجٌ مِنَ الْمَلَائِکَهِ الْمُسَوَّمَهِ فِی أَیْدِیهِمُ الْحِرَابُ عَلَى نُجُبٍ مِنْ نُجُبِ الْجَنَّهِ، فَسَلَّمُوا عَلَیْهِ، وَ قَالُوا: یَا حُجَّهَ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ بَعْدَ جَدِّهِ وَ أَبِیهِ وَ أَخِیهِ، إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ أَمَدَّ جَدَّکَ بِنَا فِی مَواطِنَ کَثِیرَهٍ، وَ إِنَّ اللَّهَ أَمَدَّکَ بِنَا، فَقَالَ لَهُمُ: الْمَوْعِدُ حُفْرَتِی وَ بُقْعَتِیَ الَّتِی استشد [أُسْتَشْهَدُ] فِیهَا وَ هِیَ کَرْبَلَاءُ، فَإِذَا وَرَدْتُهَا فَأْتُونِی، فَقَالُوا: یَا حُجَّهَ اللَّهِ! مُرْنَا نَسْمَعْ وَ نُطِعْ، فَهَلْ تَخْشَى مِنْ عَدُوٍّ یَلْقَاکَ فَنَکُونَ مَعَکَ؟ فَقَالَ: لَا سَبِیلَ لَهُمْ عَلَیَّ وَ لَا یَلْقَوْنِی بِکَرِیهَهٍ أَوْ أَصِلَ إِلَى بُقْعَتِی.
وَ أَتَتْهُ أَفْوَاجُ مُسْلِمِی الْجِنِّ فَقَالُوا: یَا سَیِّدَنَا نَحْنُ شِیعَتُکَ وَ أَنْصَارُکَ، فَمُرْنَا بِأَمْرِکَ وَ مَا تَشَاءُ، فَلَوْ أَمَرْتَنَا بِقَتْلِ کُلِّ عَدُوٍّ لَکَ وَ أَنْتَ بِمَکَانِکَ لَکَفَیْنَاکَ ذَلِکَ، فَجَزَاهُم الْحُسَیْنُ خَیْراً وَ قَالَ لَهُمْ: أَ وَ مَا قَرَأْتُمْ کِتَابَ اللَّهِ الْمُنْزَلَ عَلَى جَدِّی رَسُولِ اللَّهِ «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فِی
بُرُوجٍ مُشَیَّدَهٍ»[۱] وَ قَالَ سُبْحَانَهُ: «لَبَرَزَ الَّذِینَ کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقَتْلُ إِلى مَضاجِعِهِمْ»[۲] وَ إِذَا أَقَمْتُ بِمَکَانِی فَبِمَا ذَا یُبْتَلَى هَذَا الْخَلْقُ الْمَتْعُوسُ؟ وَ بِمَا ذَا یُخْتَبَرُونَ؟ وَ مَنْ ذَا یَکُونُ سَاکِنَ حُفْرَتِی بِکَرْبَلَاءَ؟ وَ قَدِ اخْتَارَهَا اللَّهُ یَوْمَ دَحَا الْأَرْضَ، وَ جَعَلَهَا مَعْقِلًا لِشِیعَتِنَا، وَ یَکُونُ لَهُمْ أَمَاناً فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ وَ لَکِنْ تَحْضُرُونَ یَوْمَ السَّبْتِ، وَ هُوَ یَوْمُ عَاشُورَاءَ الَّذِی فِی آخِرِهِ أُقْتَلُ، وَ لَا یَبْقَى بَعْدِی مَطْلُوبٌ مِنْ أَهْلِی وَ نَسَبِی وَ إِخْوَتِی وَ أَهْلِ بَیْتِی، وَ یُسَارُ بِرَأْسِی إِلَى یَزِیدَ لَعَنَهُ اللَّهُ.
فَقَالَتِ الْجِنُّ: نَحْنُ وَ اللَّهِ یَا حَبِیبَ اللَّهِ وَ ابْنَ حَبِیبِهِ، لَوْ لَا أَنَّ أَمْرَکَ طَاعَهٌ وَ أَنَّهُ لَا یَجُوزُ لَنَا مُخَالَفَتُکَ قَتَلْنَا جَمِیعَ أَعْدَائِکَ قَبْلَ أَنْ یَصِلُوا إِلَیْکَ، فَقَالَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ لَهُمْ: نَحْنُ وَ اللَّهِ أَقْدَرُ عَلَیْهِمْ مِنْکُمْ، وَ لَکِنْ «لِیَهْلِکَ مَنْ هَلَکَ عَنْ بَیِّنَهٍ وَ یَحْیى مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَهٍ[۳]».[۴]
[۱]– النساء: ۷۸٫
[۲]– آل عمران: ۱۵۴٫
[۳]– الأنفال: ۴۲٫
[۴]– تسلیه المجالس و زینه المجالس ۲: ۷۷۱، البحار ۴۴: ۳۳۰ و ۴۵: ۸۴ و ۴۲: ۸۱ ح ۱۲، العوالم ۱۷: ۱۷۹، نور العین فی مشهد الحسین: ۲۳، اللهوف: ۱۲۹ ذکروا القصّه عند خروجه من المکّه المکّرمه، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۳۰۰ ح ۲۷۴٫
پاسخ دهید