ابن قولویه با سند خوش از امام باقر (ع) نقل می‌کند:
چون حسین (ع) تصمیم گرفت از مدینه بیرون رود، زنان بنی عبد المطّلب برای نوحهگری گرد آمدند. حسین (ع) میان آنان راه می‌رفت و می‌فرمود: شما را به خدا این کار را (نوحه‌گیری و شیون) از روی نافرمانی خدا و رسول آشکار نسازید. زنان گفتند: پس گریه و شیون را برای که نگه داریم؟ امروز نزد ما مثل روز رحلت رسول خدا (ص) و علی و فاطمه و رقیه و زینب و امّ کلثوم (دختران پیامبر) است. جانمان به فدایت! تو را به خدا خود را از مرگ به دور دار ای محبوب نیکان از دست رفته!
بعضی عمّه‌هایش گریه‌‌کنان می‌گفتند: یا حسین! نوحهگری جن را شنیدم که در سوک تو می‌گفتند:
کشته‌ی تف از بنی هاشم قریش را خوار ساخت و خوار گشتند. محبوب رسول خدا تبهکار نبود. مصیبت تو بزرگ بود و بزرگی‌ها را آشکار ساخت.
نیز زنان با نوحه می‌گفتند:
بر حسین می‌گریم که سرور است، و در سوک او مو سفید می‌شود، زلزله می‌شود و ماه می‌گیرد، آفاق آسمان سرخ می‌گردد، هنگام صبح و غروب، خورشید شهرها غبارآلود می‌شود و همه‌جا تیره می‌گردد. این حسین پسر فاطمه است که همه‌ی خلایق و بشر در مرگ او داغدار است و شهادت او ما را خوار می‌سازد.
قال ابن قولویه:
حَدَّثَنِی أَبِی (ره) وَ جَمَاعَهُ مَشَایِخِی، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی خَلَفٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَى الْمُعَاذِیِّ، قَالَ حَدَّثَنِی الْحُسَیْنُ بْنُ مُوسَى الْأَصَمُّ، عَنْ عَمْرٍو، عَنْ جَابِرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) قَالَ:
لَمَّا هَمَّ الْحُسَیْنُ (ع) بِالشُّخُوصِ عَنِ الْمَدِینَهِ أَقْبَلَتْ نِسَاءُ بَنِی عَبْدِ الْمُطَّلِبِ فَاجْتَمَعْنَ لِلنِّیَاحَهِ حَتَّى مَشَى فِیهِنَّ الْحُسَیْنُ (ع)، فَقَالَ: أَنْشُدُکُنَّ اللَّهَ أَنْ تُبْدِینَ هَذَا الْأَمْرَ مَعْصِیَهً لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ، فَقَالَتْ لَهُ نِسَاءُ بَنِی عَبْدِ الْمُطَّلِبِ: فَلِمَنْ نَسْتَبْقِی النِّیَاحَهَ وَ الْبُکَاءَ فَهُوَ عِنْدَنَا کَیَوْمٍ مَاتَ فِیهِ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَهُ وَ رُقَیَّهُ وَ زَیْنَبُ وَ أُمُّ کُلْثُومٍ فَنَنْشُدُکَ اللَّهَ جَعَلَنَا اللَّهُ فِدَاکَ مِنَ الْمَوْتِ یَا حَبِیبَ الْأَبْرَارِ مِنْ أَهْلِ الْقُبُورِ.
وَ أَقْبَلَتْ بَعْضُ عَمَّاتِهِ تَبْکِی وَ تَقُولُ: أَشْهَدُ یَا حُسَیْنُ لَقَدْ سَمِعْتُ الْجِنَّ نَاحَتْ بِنَوْحِکَ وَ هُمْ یَقُولُونَ:
فَإِنَّ قَتِیلَ الْطَّفِّ مِنْ آلِ هَاشِمٍ أَذَلَّ رِقَاباً مِنْ قُرَیْشٍ فَذَلَّتْ
حَبِیبُ رَسُولِ اللَّهِ لَمْ یَکُ فَاحِشاً أَبَانَتْ مُصِیبَتُکَ الْأُنُوفَ وَ جَلَّتْ
وَ قُلْنَ أَیْضاً:
أَبْکِی حُسَیْناً سَیِّداً، وَ لِقَتْلِهِ شَابَ الشَّعَرُ وَ لِقَتْلِهِ زُلْزِلْتُمُ، وَ لِقَتْلِهِ انْکَسَفَ الْقَمَرُ
وَ احْمَرَّتْ آفَاقُ السَّمَاءِ، مِنَ الْعَشِیَّهِ وَ السَّحَرِ وَ تَغَبَّرَتْ شَمْسُ الْبِلَادِ، بِهِمْ وَ أَظْلَمَتِ الْکُوَرُ
ذَاکَ بْنُ فَاطِمَهَ الْمُصَابُ، بِهِ الْخَلَائِقُ وَ الْبَشَرُ أَوْرَثْتَنَا ذُلًّا بِهِ، جَدَعَ الْأُنُوفَ مَعَ الْغُرَرِ[۱]
[۱]– کامل الزیارات: ۱۹۴ ح ۸، عنه البحار ۴۵: ۸۸ ح ۲۶، اعیان الشیعه ۱: ۵۸۸، مدینه المعاجز ۴: ۱۷۷، معالی السبطین ۱: ۲۱۴ مع اختلاف و اختصار فی بعض الکتب، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۲۹۴ ح ۲۶۸٫
پاسخ دهید