سیّد بن طاووس از عمر بن علی بن ابی‌طالب (ع) نقل می‌کند که با آل عقیل می‌گفت:
چون برادرم حسین (ع) از بیعت با یزید در مدینه امتناع کرد، خدمت او رسیدم و او را فارغ یافتم. عرض کردم: یا ابا عبدالله! فدایت شوم! برادرت امام مجتبی از پدرش روایت کرد… . اشک مجالم نداد و ناله‌ام بلند شد. مرا به سینه چسباند و فرمود: تو را خبر داد که من کشته می‌شوم؟ گفتم: خدا نکند ای پسر پیامبر! فرمود: تو را به حقّ پدرت آیا از کشته شدن من خبر داد؟ گفتم: آری، پس چرا اقدامی نکردی و بیعت ننمودی؟
فرمود: پدرم فرمود: رسول خدا (ص) او را از شهادتش و شهادت من آگاهانیده و خبر داده که قبر من نزدیک قبر او خواهد بود. خیال می‌کنی چیزی را می‌دانی که من نمی‌دانم؟ هرگز تن به ذلّت نخواهم داد. مادرم فاطمه، پدرش را دیدار خواهد کرد، در حالی که از رفتار امّتش نسبت به ذرّیّه‌اش شکایت دارد. هر کس که حضرت فاطمه را با آزردن فرزندانش آزرده است، وارد بهشت نمی‌شود.
قال السّیّد بن طاوس:
حَدَّثَنِی جَمَاعَهٌ مِنْهُمْ مَنْ أَشَرْتُ إِلَیْهِ بِإِسْنَادِهِمْ إِلَى عُمَرَ النَّسَّابَهِ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَیْهِ فِیمَا ذَکَرَهُ فِی آخِرِ کِتَابِ الشَّافِی فِی النَّسَبِ بِإِسْنَادِهِ إِلَى جَدِّهِ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبِی عُمَرَ بْنَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع) یُحَدِّثُ أَخْوَالِی آلَ عَقِیلٍ قَالَ:
لَمَّا امْتَنَعَ أَخِیَ الْحُسَیْنُ (ع) عَنِ الْبَیْعَهِ لِیَزِیدَ بِالْمَدِینَهِ، دَخَلْتُ عَلَیْهِ فَوَجَدْتُهُ خَالِیاً فَقُلْتُ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ حَدَّثَنِی أَخُوکَ أَبُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنُ، عَنْ أَبِیهِ (ع) ثُمَّ سَبَقَنِی الدَّمْعَهُ وَ عَلَا شَهِیقِی، فَضَمَّنِی إِلَیْهِ وَ قَالَ: حَدَّثَکَ أَنِّی مَقْتُولٌ؟ فَقُلْتُ: حَوْشَیْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، فَقَالَ: سَأَلْتُکَ بِحَقِّ أَبِیکَ بِقَتْلِی خَبَّرَکَ؟ فَقُلْتُ: نَعَمْ، فَلَوْ لَا نَاوَلْتَ وَ بَایَعْتَ.
فَقَالَ: حَدَّثَنِی أَبِی: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) أَخْبَرَهُ بِقَتْلِهِ وَ قَتْلِی، وَ أَنَّ تُرْبَتِی تَکُونُ بِقُرْبِ تُرْبَتِهِ، فَتَظُنُّ أَنَّکَ عَلِمْتَ مَا لَمْ أَعْلَمْهُ وَ أَنَّهُ لَا أُعْطِی الدَّنِیَّهَ مِنْ نَفْسِی أَبَداً، وَ لَتَلْقَیَنَّ فَاطِمَهُ أَبَاهَا شَاکِیَهً مَا لَقِیَتْ ذُرِّیَّتُهَا مِنْ أُمَّتِهِ، وَ لَا یَدْخُلُ الْجَنَّهَ أَحَدٌ آذَاهَا فِی ذُرِّیَّتِهَا.[۱]
[۱]– اللهوف: ۹۹ فی هامشه، تظلّم الزهراء (س): ۱۵۵، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۲۹۱٫
پاسخ دهید