مرتبه ى اوّل در اعتقاد به امامت ائمّه علیهم السّلام، التزام قلبى به وصایت و خلافت ائمّه ى اطهار ـ علیهم  السّلام ـ و سفارش رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه وآله  وسلّم ـ به آن  ها به نام  هایشان و نام پدران بزرگوارشان، و مرجعیت ایشان است؛ و مرحله ى بعد التزام عملى به متابعت از آنان است، نه این که نماز بخوانیم و آنها و امامت آنان را قبول نداشته باشیم، بلکه باید بدانیم که نماز را به ترتیب دستور آنها باید انجام دهیم.

این التزام قلبى بر اصل نماز مقدّم است، زیرا فاسق تارک الصّلاه (نه کافر) اگر در راه ائمه ـ علیهم  السّلام ـ باشد در راه نجات است، برعکس کسى که به آن  ها اعتقاد نداشته باشد و از امامت انحراف داشته باشد، هلاک است، اگر چه نماز بخواند، چون اعتقادش خراب است.واى بر کسانى که مدّعى قرب به خدا هستند امّا ولىّ او را نمى  شناسند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد