دل هم همین‌طور است. اگر دل به طور کامل در اختیار خدا بود، این خانه آباد است، این خانه عرش است. کدام عرش است؟ عرش مگر مکان است؟ خدا در آن مکان یک جایی باشد مثل قصری باشد، تختی باشد، این‌طور نیست. عوالم بالا منزّه از شبائب ماده است، این دل شما می‌تواند عرش خدا باشد و اگر عرش خدا شد، خدای متعال هم این را «حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ» فضای مناسبی برای رشد ایمان قرار می‌دهد. وقتی زمین دل آماده باشد، خدا بذر ایمان دارد، در این زمین می‌پاشد.

آن وقت وقتی این حبّه‌های ایمان سبز می‌شود، قلب شما بوستان بهشت می‌شود. ای کاش انسان می‌توانست دل مؤمنین را ببیند، چه وسعتی دارد.