سیّد بن طاووس گوید:
از سروده‌ها در سوگ مسلم و هانی، این شعر است که سرایندۀ آن، عبد الله بن زبیر اسدی یا فرزدق یا سلیمان حنفی است:
اگر نمی‌دانی مرگ چیست، به مسلم و هانی در بازار بنگر؛ به پهلوانی که شمشیر چهره‌اش را شکافته و دیگری از بلندی کشته افتاده است. ناپاک زاده‌ای آن دو را کشته و شهادت‌شان سخنی است که بر سر زبان‌ها افتاده است. پیکری را می‌بینی که مرگ، رنگ آن را دگرگون ساخته و خون جاری شده است…
و قال ابن طاووس:
وَ فِی قَتْلِ مُسْلِمٍ وَ هَانِی یَقُولُ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ الزُّبَیْرِ الْأَسَدِیُّ وَ یُقَالُ إِنَّهَا لِلْفَرَزْدَقِ وَ قَالَ بَعْضُهُمْ:
إِنَّهَا لِسُلَیْمَانَ الْحَنَفِیِّ:
فَإِنْ کُنْتِ لَا تَدْرِینَ مَا الْمَوْتُ فَانْظُرِی إِلَى هَانِی فِی السُّوقِ وَ ابْنِ عَقِیلٍ
إِلَى بَطَلٍ قَدْ هَشَّمَ السَّیْفُ وَجْهَهُ وَ آخَرَ یَهْوِی مِنْ طَمَارِ قَتِیلٍ
أَصَابَهُمَا فَرْخُ الْبَغِیِّ فَأَصْبَحَا أَحَادِیثَ مَنْ یَسْرِی بِکُلِّ سَبِیلٍ
تَرَى جَسَداً قَدْ غَیَّرَ الْمَوْتُ لَوْنَهُ وَ نَضْحَ دَمٍ قَدْ سَالَ کُلَّ مَسِیلٍَ
فَتًى کَانَ أَحْیَا مِنْ فَتَاهٍ حَیِیَّهٍ وَ أَقْطَعَ مِنْ ذِی شَفْرَتَیْنِ صَقِیلٍ
أَ یَرْکَبُ أَسْمَاءُ الْهَمَالِیجَ آمِناً وَ قَدْ طَلَبَتْهُ مَذْحِجُ بِذُحُولٍ
تَطُوفُ حِفَافَیْهِ مُرَادٌ وَ کُلُّهُمْ عَلَى رِقْبَهٍ مِنْ سَائِلٍ وَ مَسُؤولٍ
فَإِنْ أَنْت لَمْ تَثْأَرُوا بِأَخِیکُمْ فَکُونُوا بَغَایَا ارغمت ببعول[۱]
[۱]– الفتوح ۵: ۶۷، الارشاد: ۲۱۶، اللهوف: ۱۲۲، مقتل الحسین للخوارزمی ۱: ۲۱۳٫
پاسخ دهید