مدت‌ها توی ستاد پشتیبانی جنوب کار می‌کردم. پایین نامه‌ها امضای رضوی بود. نمی‌شناختمش.

از ماشین پیاده شد. سر تا پا خاکی. گفتم: «رضوی را ندیدی؟»

گفت: «رضوی را می‌خواهی چی کار؟»

گفتم: «می‌خواهم این را امضاء کنه.»

گرفت، امضاء کرد. خودش بود. محمد تقی رضوی.

رسم خوبان ۲۰ – فروتنی و پرهیز از خودبینی، ص ۱۸٫ / یادگاران، ص ۶۰٫