بر اساس نقل برخی منابع حدیثی و تاریخی؛ امام علی(ع) دختری به نام رقیه داشت که با پسر عمویش مسلم بن عقیل ازدواج کرد و از وى این فرزندان متولد شدند: عبد الله، علی و محمّد که عبدالله در کربلا شهید شد.[۱]
برخی نیز گفته‌اند: رقیه دختر علی(ع) در کودکی از دنیا رفت.[۲]
به هر حال؛ امام حسین(ع) خواهری به نام رقیه داشت.
درباره این‌که خواهرش رقیه، همراه امام حسین(ع) در کربلا بوده یا نه، در منابع روایی به نام ایشان تصریح نشده و تنها به طور عام اشاره شده است که خواهران امام(ع) نیز همراه آن‌حضرت در سفر به مکّه‏ بودند و از آن‌جا به سوی کربلا رهسپار شدند:
امام زین العابدین(ع) فرمود: «حسین(ع)؛ خواهرانش و دخترش و برادرزاده‌اش قاسم بن حسن بن على را بر مَحمل، سوار کرد. سپس با ۲۱ مرد از یاران و خانواده‌اش از جمله: ابو بکر بن على، محمّد بن على، عثمان بن على، عبّاس بن على، عبد الله بن مسلم بن عقیل، على اکبر و على اصغر، رهسپار شد».[۳]
ابن اعثم کوفی(م ۳۱۴ق) در الفتوح می‌گوید: «حسین(ع) یارانش را -که به همراه او، قصد رفتن به عراق داشتند- گرد آورد و به هر یک، ده دینار و یک شتر براى حمل توشه و اثاثشان داد. آن‌گاه خانه خدا و صفا و مروه را طواف نمود و آماده رفتن شد و دختران و خواهرانش را بر کجاوه‌ها سوار کرد».[۴]
اما ام کلثوم همراه امام(ع) در کربلا بوده‌اند؛ چنان‌که در الأخبار الطوال چنین آمده است: «حسین(ع) نیز به سمت مکّه رهسپار شد و دو خواهرش: زینب و امّ کلثوم، و برادرزاده‌هایش و برادرانش: ابو بکر، جعفر و عبّاس، و تمام بستگانش که در مدینه بودند، جز برادرش محمّد بن حنفیّه، همراه ایشان بودند».[۵]

 

منبع: اسلام کوئست

[۱]. طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏۱، ص ۳۹۷، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۷ق؛ ابن ابى الدنیا، ابو بکر عبد الله بن محمد، مقتل الإمام أمیر المؤمنین على بن أبی‌طالب(ع)، ص ۱۲۲، قم، مجمع إحیاء الثقافه الإسلامیه، چاپ اوّل‏، ۱۴۱۱ق؛ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج ۲، ص ۷۰ – ۷۱، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، ۱۴۱۷ق؛ ابوالفرج اصفهانى،‏ على بن حسین‏، مقاتل الطالبیین‏، ص ۹۸، بیروت، دار المعرفه، بی‌تا.

[۲]. دولابی، ابوبشر، الذریه الطاهره، ص ۹۲، قم، جامعه مدرسین‏، چاپ دوم‏، ۱۴۱۸ق؛ سبط بن جوزی‏، تذکره الخواص من الأمه فی ذکر خصائص الأئمه، ص ۲۸۹، قم، منشورات الشریف الرضی‏، چاپ اول، ۱۴۱۸ق.

[۳]. صدوق، محمد بن على‏، الامالی، ص ۱۵۲، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش.

[۴].ابن اعثم کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، ج ۵، ص ۶۹، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۱۱ق.

[۵]. دینورى‏، ابو حنیفه احمد بن داود، الاخبار الطوال، ص ۲۲۸، قم، منشورات الرضى، ۱۳۶۸ش.