طبری گفته است:
حرّ همراه یارانش از سویی و حسین (ع) از سوی دیگر پیش رفتند تا به منزلگاه «بیضه» رسیدند. حسین (ع) در آن‌جا برای یاران خود و همراهان حرّ خطبه‌ای خواند. پس از حمد و ثنای الهی فرمود: «ای مردم! پیامبر خدا (ص) فرمود: هر کس حا کم ستمگری را ببیند که حرام الهی را حلال می‌شمرد، عهد خدا را می‌شکند، با سنت پیامبر مخالفت می‌کند، در میان بندگان خدا به گناه و تجاوز رفتار می‌کند، و بر ضدّ او نه کاری کند و نه سخنی بگوید، بر خدا سزاوار است که او وارد جایگاهش کند.» آگاه باشید! اینان پیرو شیطان شده و از اطاعت خدا بیرون رفته‌اند، فساد را آشکار ساخته، حدود را تعطیل کرده و بیت المال را از آن خود قرار داده‌اند، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام ساخته‌اند و من سزاوارترین کس به اعتراض هستم. نامه‌هایتان به من رسید. فرستادگان شما نیز از بیعت شما خبر داده‌اند که مرا به دشمن وانگذارید و تنهایم نگذارید. اگر به بیعت خویش استوارید به رشد خود رسیده‌اید. من حسین بن علی و پسر فاطمه دختر پیغمبرم. جانم با جان شما و خانواده‌ام با خانوادۀ شماست و برای شما اسوه‌ام و اگر به بیعت وفادار نیستید و پیمان شکسته‌اید، به جانم سوگند که از شما عجیب نیست که با پدرم و برادرم و عمو زاده‌ام مسلم بن عقیل نیز چنین کردید. فریب خورده کسی است که شما فریبش دهید. از سعادت خویش دور شدید که بهرۀ خود را تباه ساختید. «پس هر کس پیمان بشکند، به زیان خود پیمان شکسته است.» خداوند به زودی مرا از شما بی‌نیاز خواهد ساخت. و السّلام علیکم و رحمه الله.
قال الطّبریّ:
و صار الحرّ یسیر بأصحابه ناحیه و الحسین (ع) فی ناحیه حتّی وافی البیضه، قَالَ أَبُو مِخْنَفٍ: عَنْ عُقْبَهَ بْنِ أَبِی الْعَیْزَارِ، إِنَّ الْحُسَیْنَ خَطَبَ أَصْحَابَهُ وَ أَصْحَابَ الْحَرِّ بِالْبَیْضَهِ، فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَیْهِ ثُمَّ قَالَ: أَیُّهَا النّاس، انّ رسول الله (ص) قَالَ: «مَنْ رَأَى سُلْطَانًا جَائِرًا مُسْتَحِلا لِحَرَمِ اللَّهِ، نَاکِثًا لِعَهْدِ اللَّهِ، مُخَالِفًا لِسُنَّهِ رَسُولِ الله، یَعْمَلُ فِی عِبَادِ اللَّهِ بِالإِثْمِ وَ الْعُدْوَانِ، فَلَمْ یُغَیِّرْ عَلَیْهِ بِفِعْلٍ وَ لا قَوْلٍ، کَانَ حَقًّا عَلَى اللَّهِ أَنْ یُدْخِلَهُ مُدْخَلَهُ». أَلا وَ إِنَّ هَؤُلاءِ قَدْ لَزِمُوا طَاعَهَ الشَّیْطَانِ، وَ تَرَکُوا طَاعَهَ الرَّحْمَنِ، وَ أَظْهَرُوا الْفَسَادَ، وَ عَطَّلُوا الْحُدُودَ، وَ اسْتَأْثَرُوا بِالْفَیْءِ، وَ أَحَلُّوا حَرَامَ اللَّهِ، وَ حَرَّمُوا حَلالَهُ، وَ أَنَا أَحَقُّ من غیر، قَدْ أَتَتْنِی کُتُبُکُمْ، وَ قَدِمَتْ عَلِیَّ رُسُلُکُمْ بِبَیْعَتِکُمْ، أَنَّکُمْ لا تُسْلِمُونِی وَ لا تَخْذَلُونِی، فَإِنْ تَمَمْتُمْ عَلَىّ بَیْعَتِکُمْ تُصِیبُوا رُشْدَکُمْ، فَأَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ على، و ابن فاطمه بنت رسول الله (ص)، نَفْسِی مَعَ أَنْفُسِکُمْ، وَ أَهْلِی مَعَ أَهْلِیکُمْ، فَلَکُمْ فِیَّ أُسْوَهٌ، وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ نَقَضْتُمْ عَهْدَکُمْ، وَ خَلَعْتُمْ بَیْعَتِی مِنْ أَعْنَاقِکُمْ، فَلَعَمْرِی مَا هِیَ لَکُمْ بِنُکْرٍ، لَقَدْ فَعَلْتُمُوهَا بِأَبِی وَأَخِی وَ ابْنِ عَمِّی مُسْلِمٍ، وَ الْمَغْرُورُ مَنِ اغْتَرَّ بِکُمْ، فَحَظَّکُمْ أَخْطَأْتُمْ، وَ نَصِیبَکُمْ ضَیَّعْتُمْ، وَ مَنْ نَکَثَ فَإِنَّمَا یَنْکُثُ عَلَى نَفْسِهِ، وَ سَیُغْنِی اللَّهُ عَنْکُمْ، وَ السَّلامُ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَهُ اللَّهِ وَبَرَکَاتُهُ.[۱]
[۱]– تاریخ الطبری ۳: ۳۰۶، الکامل فی التاریخ ۲: ۵۲۲، احقاق الحق ۱۱: ۶۳۹، وقعه الطف: ۱۷۲، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۳۶۰٫
پاسخ دهید