طبرسی افزوده است:

امام سجّاد (ع) فرمود: عمه جان! ساکت شو! بازماندگان را از گذشتگان عبرت است. خدا را شکر که تو دانای استاد ندیده و فهمیده‌ی مکتب نرفته‌ای. گریه و ناله، رفتگان را برنمی‌گرداند. و او ساکت شد. آن‌گاه امام فرود آمد و خیمه زد و زنان را فرود آورد و وارد خیمه شد.

و اضاف الطّبرسیّ:

فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) یَا عَمَّهِ اسْکُتِی فَفِی الْبَاقِی مِنَ الْمَاضِی اعْتِبَارٌ، وَ أَنْتِ بِحَمْدِ اللَّهِ عَالِمَهٌ غَیْرُ مُعَلَّمَهٍ، فَهِمَهٌ غَیْرُ مُفَهَّمَهٍ إِنَّ الْبُکَاءَ وَ الْحَنِینَ لَا یَرُدَّانِ مَنْ قَدْ أَبَادَهُ الدَّهْرُ، فَسَکَتَتْ- ثُمَّ نَزَلَ (ع) وَ ضَرَبَ فُسْطَاطَهُ، وَ أَنْزَلَ نِسَاءَهُ وَ دَخَلَ الْفُسْطَاط.[۱]

[۱]– الاحتجاج: ۳۰۵، البحار ۴۵: ۱۶۴٫