رجالى را دیده ایم که اهل علم و عمل بودند و ساده و بى آلایش زندگى کردند، و در لباس و مسکن و خوراک زاهد بودند. غصّه ى ما براى این است که مثل آنها نیستیم! بزرگانى از علما بوده اند که از سهم امام ـ علیه السّلام ـ استفاده نمى کردند. بعضى هم از افاضل علما و صاحب مصنّفات بودند، ولى ملبَّس به لباس اهل علم نبودند.
مرحوم قاموسى ملبّس به لباس تجّار بود، و فقط در وقت نماز لباس مخصوص روحانیون را مى پوشید و عدّه اى از مقدّسین در نماز به ایشان اقتدا مى کردند و در حالى که جماعت هاى متعدّد در صحن مطهّر به هم پیوسته بود، به گونه اى که معلوم نمى شد مأمومین به کدام جماعت اقتدا کرده اند و جزو کدام جمعیّت و جماعت اند، بدون هیچ اعتنایى به اطراف، جلو و عقب و چپ و راست، به نماز مى ایستاد.
حسرت ما از این است که عدّه اى از علما را دیده ایم که میان ما و آنها تفاوت بسیار است و گویى حدود چند صد سال با هم فاصله داریم. خدا توفیق دهد تا بفهمیم از چه راهى به هدف برسیم!
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد
پاسخ دهید