رجالى را دیده  ایم که اهل علم و عمل بودند و ساده و بى آلایش زندگى کردند، و در لباس و مسکن و خوراک زاهد بودند. غصّه ى ما براى این است که مثل آنها نیستیم! بزرگانى از علما بوده  اند که از سهم امام ـ علیه  السّلام ـ استفاده نمى کردند. بعضى هم از افاضل علما و صاحب مصنّفات بودند، ولى ملبَّس به لباس اهل علم نبودند.

مرحوم قاموسى ملبّس به لباس تجّار بود، و فقط در وقت نماز لباس مخصوص روحانیون را مى پوشید و عدّه اى از مقدّسین در نماز به ایشان اقتدا مى کردند و در حالى که جماعت  هاى متعدّد در صحن مطهّر به هم پیوسته بود، به گونه اى که معلوم نمى شد مأمومین به کدام جماعت اقتدا کرده  اند و جزو کدام جمعیّت و جماعت اند، بدون هیچ اعتنایى به اطراف، جلو و عقب و چپ و راست، به نماز مى ایستاد.

حسرت ما از این است که عدّه اى از علما را دیده ایم که میان ما و آنها تفاوت بسیار است و گویى حدود چند صد سال با هم فاصله داریم. خدا توفیق دهد تا بفهمیم از چه راهى به هدف برسیم!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد