ابن قولویه به سند خویش از ابراهیم نخعی نقل کرده است:

امیر مؤمنان (ع) بیرون آمد و در مسجد نشست. اصحاب او پیرامون وی جمع شدند. حسین (ع) آمد و در برابر حضرت ایستاد. امام دست بر سر او کشید و فرمود: پسرم! خداوند اقوامی را در قرآن نکوهش کرده و فرموده است: «نه آسمان بر آنان گریست و نه مهلت داده شدند». به خدا قسم پس از من تو را می‌کشند، آن‌گاه آسمان و زمین بر تو می‌گریند.

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنِ الْحَکَمِ بْنِ مِسْکِینٍ، عَنْ دَاوُدَ بْنِ عِیسَى الْأَنْصَارِیِّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی لَیْلَى، عَنْ إِبْرَاهِیمَ النَّخَعِیِّ، قَالَ: خَرَجَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) فَجَلَسَ فِی الْمَسْجِدِ وَ اجْتَمَعَ أَصْحَابُهُ حَوْلَهُ وَ جَاءَ الْحُسَیْنُ (ع) حَتَّى قَامَ بَیْنَ یَدَیْهِ فَوَضَعَ یَدَهُ عَلَى رَأْسِهِ، فَقَالَ: یَا بُنَیَّ! إِنَّ اللَّهَ عَیَّرَ أَقْوَاماً بِالْقُرْآنِ فَقَالَ: «فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما کانُوا مُنْظَرِینَ»[۱] وَ ایْمُ اللَّهِ لَیَقْتُلُنَّکَ بَعْدِی، ثُمَّ تَبْکِیکَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ.[۲]

[۱]– الدخان: ۲۹٫

[۲]– کامل الزیارات: ۱۸۰ ح ۲۴۲، عنه البحار ۴۵: ۲۰۹ ح ۱۶ و جاء مثله مع اختلاف فی السند و بعض الالفاظ فی کامل الزیارات: ۱۸۷ ح ۲۶۴ و البحار ۴۵: ۲۱۲ ح ۲۹٫