شیخ صدوق با سند خویش از جبله‌ی مکّیه از میثم تمّار نقل کرده است که می‌گفت:
به خدا قسم! این امّت، پسر پیامبرش را در دهم محرّم می‌کشد و دشمنان خدا آن روز را روز خجسته می‌دانند، و این حتمی است. در علم خدا چنین یاد شده است و مولایم امیر مؤمنان (ع) به من خبر داده است. به من خبر داده است که هر چیز، حتّی حیوانات صحرا و ماهیان دریا و پرندگان آسمان و خورشید و ماه و آسمان و زمین و مؤمنان جن و انس و همه‌ی فرشتگان آسمان‌ها و نگهبان بهشت و دوزخ و حاملان عرش بر او می‌گریند و آسمان خون و خاکستر می‌بارد.
سپس فرمود: لعنت الهی بر قاتلان حسین (ع) حتمی گشت، آن‌گونه که بر مشرکان حتمی شد که برای خدا شریک قرار دادند، و بر یهود و نصارا و مجوس.
جبله گوید: گفتم ای میثم! چگونه مردم، روزی را که حسین (ع) در آن کشته می‌شود روز برکت می‌شمارند؟ میثم گریست و گفت: آنان بر اساس حدیثی دروغین می‌پندارند که آن، روزی است که خدا توبه‌ی آدم (ع) را پذیرفته است، در حالی که خداوند در ذی‌حجّه توبه‌ی آدم را پذیرفت و می‌پندارند روزی است که خداوند توبه‌ی داوود را پذیرفت، در حالی که خداوند در ذی‌حجّه توبه‌ی او را پذیرفت و می‌پندارند روزی است که خداوند، یونس را از شکم ماهی بیرون آورد، در حالی که خداوند در ذی‌قعده او را از شکم ماهی خارج ساخت. می‌پندارند روزی است که کشتی نوح بر کوه جودی قرار گرفت، در حالی که کشتی نوح روز هجدهم ذی‌حجّه قرار گرفت و می‌پندارند روزی است که خداوند دریا را برای بنی اسرائیل شکافت، در حالی که آن، در ماه ربیع الاوّل بود.
سپس میثم گفت: ای جبله! بدان که حسین بن علی در روز قیامت سرور شهیدان است و یاران او بر سایر شهیدان برترند. ای جبله! هر گاه به خورشید نگاه کردی که سرخ بود همچون خون تازه، بدان که سرورت حسین کشته شده است.
جبله گوید: روزی بیرون آمدم و خورشید را دیدم که بر دیوارها تابیده است، گویا ملافه‌هایی رنگین است. آن‌گاه صیحه کشیدم و گریستم و گفتم: به خدا سوگند! حسین بن علی (ع) کشته شد.
قال الصّدوق:
حَدَّثَنَا الشَّیْخُ الْفَقِیهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَیْهِ الْقُمِّیُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِیسَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِی، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ، عَنْ نَصْرِ بْنِ مُزَاحِمٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ، عَنْ أَرْطَاهَ بْنِ حَبِیبٍ، عَنْ فُضَیْلٍ الرَّسَّانِ، عَنْ جَبَلَهَ الْمَکِّیَّهِ، قَالَتْ سَمِعْتُ الْمِیثَمَ التَّمَّارَ یَقُولُ: وَ اللَّهِ لَتَقْتُلَنَّ هَذِهِ الْأُمَّهُ ابْنَ نَبِیِّهَا فِی الْمُحَرَّمِ لِعَشْرٍ مَضَیْنَ مِنْهُ وَ لَیَتَّخِذَنَّ أَعْدَاءُ اللَّهِ ذَلِکَ الْیَوْمَ یَوْمَ بَرَکَهٍ وَ إِنَّ ذَلِکَ لَکَائِنٌ قَدْ سَبَقَ فِی عِلْمِ اللَّهِ تَعَالَى ذِکْرُهُ، أَعْلَمُ ذَلِکَ بِعَهْدٍ عَهِدَهُ إِلَیَّ مَوْلَایَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع)، وَ لَقَدْ أَخْبَرَنِی أَنَّهُ یَبْکِی عَلَیْهِ کُلُّ شَیْءٍ حَتَّى الْوُحُوشُ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَارِ وَ الطَّیْرُ فِی جَوِّ السَّمَاءِ وَ تَبْکِی عَلَیْهِ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ وَ مُؤْمِنُو الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ وَ جَمِیعُ مَلَائِکَهِ السَّمَاوَاتِ وَ رِضْوَانُ وَ مَالِکٌ وَ حَمَلَهُ الْعَرْشِ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ دَماً وَ رَمَاداً، ثُمَّ قَالَ: وَجَبَتْ لَعْنَهُ اللَّهِ عَلَى قَتَلَهِ الْحُسَیْنِ (ع) کَمَا وَجَبَتْ عَلَى الْمُشْرِکِینَ الَّذِینَ یَجْعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ وَ کَمَا وَجَبَتْ عَلَى الْیَهُودِ وَ النَّصَارَى وَ الْمَجُوسِ، قَالَتْ جَبَلَهُ فَقُلْتُ لَهُ: یَا مِیثَمُ وَ کَیْفَ یَتَّخِذُ النَّاسُ ذَلِکَ الْیَوْمَ الَّذِی یُقْتَلُ فِیهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (ع) یَوْمَ بَرَکَهٍ؟ فَبَکَى مِیثَمٌ، ثُمَّ قَالَ: سَیَزْعُمُونَ بِحَدِیثٍ یَضَعُونَهُ أَنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی تَابَ اللَّهُ فِیهِ عَلَى آدَمَ (ع) وَ إِنَّمَا تَابَ اللَّهُ عَلَى آدَمَ (ع) فِی ذِی الْحِجَّهِ وَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی قَبِلَ اللَّهُ فِیهِ تَوْبَهَ دَاوُدَ وَ إِنَّمَا قَبِلَ اللَّهُ تَوْبَتَهُ فِی ذِی الْحِجَّهِ وَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی أَخْرَجَ اللَّهُ فِیهِ یُونُسَ مِنْ بَطْنِ الْحُوتِ وَ إِنَّمَا أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ بَطْنِ الْحُوتِ فِی ذِی الْقَعْدَهِ وَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی اسْتَوَتْ فِیهِ سَفِینَهُ نُوحٍ عَلَى الْجُودِیِّ وَ إِنَّمَا اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِیِّ یَوْمَ الثَّامِنَ عَشَرَ مِنْ ذِی الْحِجَّهِ وَ یَزْعُمُونَ أَنَّهُ الْیَوْمُ الَّذِی فَلَقَ اللَّهُ فِیهِ الْبَحْرَ لِبَنِی إِسْرَائِیلَ وَ إِنَّمَا کَانَ ذَلِکَ فِی شَهْرِ رَبِیعٍ الْأَوَّلِ، ثُمَّ قَالَ مِیثَمٌ: یَا جَبَلَهُ اعْلَمِی أَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ سَیِّدُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ لِأَصْحَابِهِ عَلَى سَائِرِ الشُّهَدَاءِ دَرَجَهٌ، یَا جَبَلَهُ إِذَا نَظَرْتِ إِلَى الشَّمْسِ حَمْرَاءَ کَأَنَّهَا دَمٌ عَبِیطٌ فَاعْلَمِی أَنَّ سَیِّدَکِ الْحُسَیْنَ قَدْ قُتِلَ، قَالَتْ جَبَلَهُ: فَخَرَجْتُ ذَاتَ یَوْمٍ فَرَأَیْتُ الشَّمْسَ عَلَى الْحِیطَانِ کَأَنَّهُ الْمَلَاحِفُ الْمُعَصْفَرَهُ فَصِحْتُ حِینَئِذٍ وَ بَکَیْتُ وَ قُلْتُ: قَدْ وَ اللَّهِ قُتِلَ سَیِّدُنَا الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ (ع).[۱]
[۱]– الامالی: ۱۱۰ ح ۱، علل الشرائع: ۲۲۷ ح ۳ باختلاف یسیر، اثبات الهداه ۴: ۴۷۴ ح ۶۴٫
پاسخ دهید