ابن قولویه با سند خویش از ابی عبدالله جدلی نقل کرده است:

خدمت امام (ع) رسیدم، در حالی که حسین نزد او بود. با دستش بر شانه‌ی حسین زد. سپس فرمود: این فرزند کشته می‌شود و کسی یاری‌اش نمی‌کند. گفتم: ای امیر المؤمنین! به خدا سوگند که چنین زندگانی بسیار بد است. فرمود: این حادثه، حتمی است.

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ الْقُرَشِیُّ، قَالَ: حَدَّثَنِی خَالِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَیَابَهَ، عَنْ أَبِی دَاوُدَ السَّبِیعِیِّ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْجَدَلِیِّ، قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحُسَیْنُ (ع) إِلَى جَنْبِهِ، فَضَرَبَ بِیَدِهِ عَلَى کَتِفِ الْحُسَیْنِ (ع) ثُمَّ قَالَ: إِنَّ هَذَا یُقْتَلُ وَ لَا یَنْصُرُهُ أَحَدٌ، قَالَ: قُلْتُ: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ اللَّهِ إِنَّ تِلْکَ لَحَیَاهُ سَوْءٍ، قَالَ إِنَّ ذَلِکَ لَکَائِنٌ.[۱]

[۱]– کامل الزیارات: ۱۴۹ ح ۱۷۶، عنه اثبات الهداه ۴: ۵۶۹ ح ۲۳۵ و البحار ۴۴: ۲۶۱ ح ۱۵٫