قبول ایمان در دل مشروط به شرایط است که در سوره‌ی مبارکه‌ی بقره فرمود: «ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ»[۱] پاکی، پاکی فطری اگر انسان در زندگی خود دزد نبود، حرام خور نبود، دامن او پاک بود، چشم او پاک بود، دست او پاک بود، این حرف امام، حرف پیغمبر، آیه‌ی قرآن بسان یک شربت گوارا وقتی می‌شنود، شارژ می‌شود، روح او عوض می‌شود. اسامی حضرات معصومین سلام الله علیهم اجمعین ما… در زیارت جامعه‌ی کبیره خطاب می‌کنیم به امامان معصوم خود عرضه می‌داریم: «ذِکْرُکُمْ فِی الذَّاکِرِینَ وَ أَسْمَاؤُکُمْ فِی الْأَسْمَاءِ وَ أَجْسَادُکُمْ فِی الْأَجْسَادِ … وَ قُبُورُکُمْ فِی الْقُبُورِ فَمَا أَحْلَى أَسْمَاءَکُمْ وَ أَکْرَمَ أَنْفُسَکُمْ» نام شما در نام‌ها است. بدن مبارک شما در بدن‌ها است. قبر شما در قبرها است. امّا «فَمَا أَحْلَى أَسْمَاءَکُمْ» نام شما یک حلاوتی دارد، یک شیرینی دارد که در میان نام‌ها، نام شما دل آدم را شیرین می‌کند، کام جان او را حلو می‌کند، شیرین می‌کند. این یک حقیقت است. آدم دلی پاکی داشته باشد وقتی یا علی می‌گوید، یک احساس خاصّی به او دست می‌دهد. وقتی یا زهرا می‌گوید مثل این‌که به یک عالم وسیعی از نور دل اتّصال پیدا می‌کند. این حقیقتی است که انسان باید در باطن خود پیدا بکند. بعضی‌ها هستند که از نام مقدّس حضرات معصومین لذّت نمی‌برند. برای بچّه‌ی خود می‌خواهد اسم بگذارد، اسم‌های دیگر شیرین‌تر است. اصلاً درک نمی‌کند فاطمه چیست، علی چه حقیقتی است. حسن و حسین، نرگس، نجمه این‌ها اسمائی هستند که برای دلی که آماده است، شیرینی دارد، امتیاز دارد و الّا خیلی‌ها روی بچّه‌های خود اسم‌های بدی هم نمی‌گذارند ولی:
میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است.
اسم این‌ها بوی خدا می‌دهد، اسم این‌ها نورانی است. اسم این‌ها عرشی است. زیبایی خاصّی دارد. «فَمَا أَحْلَى أَسْمَاءَکُمْ» ولی همه که درک نمی‌کنند. چرا همه درک نمی‌کنند؟ برای این‌که دل حجاب دارد. دل غبار دارد، دل نرمش ندارد، گناه روی گناه این دل را سخت کرده است. لذا او لطافت این اسامی مقدّسه را درک نمی‌کند، لذّت نمی‌برد. امّا کسی که دلی پاک دارد، برای او اسم زینب، اسم رقیه، اسم فاطمه این چیز دیگر است. «فَمَا أَحْلَى أَسْمَاءَکُمْ» است.
[۱]– سوره‌ی متّقین، آیه ۲٫
پاسخ دهید