حسین ساده بود. هیچ‌گاه از مقامش برای پیشبرد کارهای شخصی استفاده نکرد. فرماندهی لشکر برای او به معنی مسؤولیت بزرگتر و کار بیشتر بود؛ به معنی صبر و اندوهی بی‌اندازه.

وقتی ازدواج کرد، حقوقش مثل دستمزد همه‌ی بسیجی‌ها، فقط کفاف یک زندگی ساده را می‌داد: دو هزار و دویست تومان در هر ماه!


رسم خوبان ۱۸ – چون مسافر زیستن، ص ۱۹٫/ پروانه در چراغانی، ص ۱۲٫